Om de Race de Voltooien_

verkondig. Soos die groot Hervormer, het Olaf die mense deur sy ywer en
welsprekendheid opgewek terwyl Laurentius, soos Melanchthon, geleerd, nadenkend, en
kalm was. Albei manne was baie vroom, met groot bekwaamheid in die teologie, en van
onwrikbare moed in die verkondiging van die waarheid. Pouslike teenstand het nie
ontbreek nie. Die Katolieke priesters het die ongeleerde en bygelowige volk opgerui. Olaf
Petri is dikwels deur die gepeupel aangeval, en verskeie keer is hy byna gedood. Hierdie
Hervormers het egter die guns en beskerming van die koning geniet. {GS 276.3}
Onder die Rooms-Katolieke Kerk is die volk verarm en verdruk. Hulle het nie die
Skrifte gehad nie; en met ‘n godsdiens wat net uit tekens en seremonies bestaan het en nie
die verstand verlig het nie, het hulle verval tot die bygeloof en paganistiese praktyke van
hulle heidense voorouers. Die volk was in strydende partye verdeel, en die gedurige stryd
het almal in ellende gedompel. Die koning het besluit tot ‘n hervorming van kerk en staat,
en hy het hierdie bekwame helpers in die stryd teen Rome verwelkom. {GS 277.1}
In teenwoordigheid van die koning en die vooraanstaandes van Swede, het Olaf Petri
met groot bekwaamheid die leerstellings van die Hervormde geloof verdedig teen die
Roomse kampvegters. Hy het verklaar dat die onderwys van die kerkvaders aangeneem
moes word alleen as dit ooreenkom met die Skrifte; dat die vernaamste leerstellings van
die geloof duidelik en eenvoudig in die Bybel voorgestel is, sodat alle mense dit kan
verstaan. Christus het verklaar, “My leer is nie Myne nie, maar van Hom wat My gestuur
het;” en Paulus het verklaar dat as hy ‘n ander evangelie sou verkondig as wat hy ontvang
het, hy ‘n vervloeking sou wees. (Joh. 7: 16; Gal. 1: 8.) “Hoe, dan,” het die Hervormer
gevra, “sal ander hulle die reg aanmatig om leerstellings na hulle eie goeddunke te maak
en dit dan voor te skryf as dinge wat nodig is vir die saligheid?”— Wylie, boek X,
hoojstuk 4.Hy het daarop gewys dat die dekrete van die kerk geen gesag het as hulle
indruis teen die gebooie van God nie, en hy het die groot Protestantse beginsel
gehandhaaf, naamlik: “Die Bybel en die Bybel alleen” as die enigste maatstaf van die
geloof en lewe. {GS 277.2}
Die stryd, hoewel dit, algemeen gesproke, op ‘n afgeleë toneel plaasgevind het, dien
om ons te toon “watter soort manne die leër van die Hervormers uitgemaak het. Hulle
was nie ongeletterde, sektariese, luidrugtige redetwisters nie — gladnie; hulle was manne
wat die woord van God gestudeer het en wat goed verstaan het om die wapens waarvan
die Bybel hulle voorsien het, te hanteer. Wat geleerdheid betref was hulle voor hulle tyd.
As ons dink aan sulke skitterende sentrums soos Wittenberg en Zurich, en aan sulke
beroemde name soos die van Luther en Melanchthon, van Zwingli en (Ecolampadius, kan
daar moontlik aan ons gesê word, maar hierdie manne was die leiers van die beweging,
en natuurlik verwag ons dat hulle manne van buitengewone krag en groot talent sou
wees; maar hulle ondergeskiktes was nie soos hulle nie. Wel, laat ons na daardie afgeleë
toneel, Swede, gaan, en laat ons byvoorbeeld Olaf en Lourentius Petri neem —• van die