Om de Race de Voltooien_

As deel van die verrigtings van die dag, het die koning self die hoë beamptes van die
ryk in die groot saal van die biskop se paleis toegespreek. Met ‘n droewige gelaat het hy
voor hulle verskyn, en in treffende woorde het hy “die misdaad, die godslastering, en die
dag van droefheid en skande,” betreur wat oor die volk gekom het. Hy het ‘n beroep op
elke getroue onderdaan gedoen om te help met die uitroeiing van die verpestelike kettery
wat Frankryk met ondergang bedreig het. “Sowaar, here, as wat ek julle koning is,” het
hy gesê, “as ek weet dat een van my eie ledemate besmet of aangesteek is met hierdie
veragtelike bederf, sou ek dit aan julle gee om af te sny . . . en wat meer is, as ek sien dat
een van my kinders daarmee besoedel is, sou ek hom nie spaar nie . . . ek sou hom self
uitlewer en aan God offer.” Trane het hom verstik, die hele vergadering het geween, en
soos met een stem het hulle uitgeroep, “ons sal lewe en ons sal sterf vir die Katolieke
godsdiens!”—D’Aubigne, “History of the Reformation in the Time oj Calvin,” boek IV,
hoojstuk 12. {GS 261.2}
Vreeslik was die duisternis van die volk wat die lig van die waarheid verwerp het.
“Die saligmakende genade” is geopenbaar; maar Frankryk, nadat hy die krag en
heiligheid daarvan gesien het, nadat duisende aangetrek is deur die goddelike skoonheid
daarvan, nadat stede en dorps daardeur verlig is, het hom daarvan afgewend, en die
duisternis verkies liewer as die lig. Hulle het die hemelse gawe verwerp toe dit hulle
aangebied is. Hulle het kwaad goed, en goed kwaad genoem, totdat hulle die slagoffers
geword het van hulle eie moedswillige selfbedrog. En nou, al het hulle ook inderwaarheid
geglo dat hulle aan God ‘n diens bewys het deur Sy volk te vervolg, sou hulle opregtheid
hulle nie onskuldig maak nie. Die lig wat hulle sou beskerm het teen bedrog en die
bevlekking van hulle siel met bloed, het hulle moedswillig verwerp. {GS 262.1}
In die groot katedraal, waar die “Godin van Rede” byna drie eeue later gekroon is deur
‘n volk wat die lewende God vergeet het, is daar ‘n plegtige eed gesweer om kettery uit te
roei. Weer het die optog begin, en die verteenwoordigers van Frankryk het begin met die
werk wat hulle gesweer het om te doen. “Op kort afstande is daar skavotte opgerig
waarop sekere Protestantse Christene lewendig sou verbrand word; en daar is reelings
getref om die hout aan die brand te steek sodra die koning die plek genader het, en dat die
optog daar sou stilhou om die verbranding te sien.”— Wylie, boek XIII, hoofstuk 21.Die
besonderhede van die marteling wat verduur is deur hierdie getuies vir Christus is te
vreeslik om te beskryf; maar daar was geen wankeling aan die kant van die slagoffers nie.
Toe by hom aangedring is om te herroep, het een geantwoord: “Ek glo slegs wat die
profete en die apostels voorheen verkondig het en wat al die heiliges geglo het. My
geloof het ‘n vertroue in God wat al die magte van die hel sal weerstaan.”— D’Aubigne,
“History of the Reformation in the Time of Calvin,” boek IV, hoofstuk 12. {GS 262.2}
Keer op keer het die optog tot stilstand gekom by die plekke van marteling. Toe hulle
weer die plek bereik het vanwaar die optog begin het, naamlik die koninklike paleis, het