Om de Race de Voltooien_

gesien, sonder ‘n voorspraak, voor die heilige en regverdige Regter. Die middelaarskap
van heiliges, goeie werke, die seremonies van die kerk, al hierdie dinge was magteloos
om versoening te doen vir sy sonde. Voor hom kon hy niks sien as duisternis en ewige
wanhoop nie. Tevergeefs het die doktore van die kerk probeer om sy smart te verlig.
Belydenis, boetedoening, al hierdie dinge is tevergeefs probeer; hulle kon nie die siel met
God versoen nie. {GS 252.3}
Terwyl hy nog besig was met hierdie vrugtelose stryd, het Calvyn eendag toevallig een
van die openbare pleine besoek, waar hy gesien het hoedat ‘n ketter verbrand is. Hy is
met bewondering vervul oor die uitdrukking van vrede op die martelaar se gesig. Te
midde van die foltering van daardie vreeslike dood, en onder die vreeslike veroordeling
van die kerk, het hy ‘n geloof en moed aan die dag gelê wat die jong student met smart
vergelyk het met sy eie wanhoop en duisternis, terwyl hy tog in nougesette
gehoorsaamheid aan die kerk geleef het. Hy het geweet dat die ketters hulle geloof op die
Bybel gegrond het. Hy het besluit om dit te ondersoek, en indien moontlik die geheim
van hulle vreugde te ontdek. {GS 252.4}
In die Bybel het hy Christus gevind. “0 Vader,” het hy uitgeroep, “Sy offer het U toorn
bevredig; Sy bloed het my onreinheid afgewas; Sy kruis het my vloek gedra; Sy dood het
vir my versoening gedoen. Ons het vir onsself baie nuttelose dwaashede uitgedink, maar
U het U woord voor my soos ‘n fakkel geplaas, en U het my hart aangeraak, sodat ek alle
verdienstes behalwe die van Jesus kan verafsku.”— Martyn, Deel III, hoojstuk 13. {GS
253.1}
Calvyn is opgelei as priester. Toe hy slegs twaalf jaar oud was, het hy die kapelaan
geword van ‘n klein gemeentetjie, en sy hoof is kaalgeskeer deur die biskop
ooreenkomstig die wet van die kerk. Hy is nie georden nie, en het ook nie die pligte van
‘n priester vervul nie, maar hy het ‘n lid geword van die geestelikes, die titel van sy amp
gedra, en uit hoofde daarvan het hy ‘n toelae gekry. {GS 253.2}
Daar hy nou gevoel het dat hy nooit ‘n priester kon word nie, het hy wet begin studeer;
maar eindelik het hy dit ook opgegee, en hy het besluit om sy lewe aan die evangelie te
wy. Maar hy het geaarsel om in die openbaar op te tree as leraar. Van nature was hy
skaam, en die gewig van sy verantwoordelikheid het swaar op hom gedruk; en daarby
was hy begerig om nog verder te studeer. Eindelik, egter, het hy gehoor gegee aan die
ernstige aandrang van sy vriende. “Wonderlik is dit,” het hy gesê, “dat iemand van so ‘n
nederige afkoms tot sulke groot waardigheid verhef sou word.”— Wylie, boek XIII,
hoojstuk 9. {GS 253.3}
Stil het Calvyn sy werk aanvaar, en sy woorde was soos die verfrissende dou. Hy het
Parys verlaat, en was nou in een van die provinsiale dorpe onder beskerming van prinses
Margaretha, wat, daar sy die evangelie liefgehad het, die volgelinge daarvan beskerm het.