Om de Race de Voltooien_

Meaux plaasgevind het, en die waarheid wat hy met sulke stoutmoedige ywer verkondig
het, het baie hoorders getrek. Die owerheid het hom gou stilgemaak, en hy is uit die stad
verban. Hoewel hy nie meer in die openbaar kon werk nie, het hy op die platteland in
private wonings en in die dorpies geleer; en hy het skuiling gevind in die bosse en
spelonke van die plekke wat hy in sy kinderjare besoek het. God was besig om hom te
berei vir nog groter beproewings. “Die kruise, vervolgings, en knoeiery van Satan —
dinge waarteen ek gewaarsku is — het nie uitgebly nie,” het hy gesê; “hulle is selfs
swaarder as wat ek uit die krag kan dra; maar God is my Vader; Hy voorsien die krag wat
ek nodig het, en sal dit altyd voorsien.” — D’Aubigne, boek XII, hoofstuk 9. {GS 251.1}
Net soos in die tyd van die apostels, het vervolging “eerder op ‘n bevordering van die
evangelie uitgeloop.” Filip. 1: 12. Verdryf van Parys en Meaux, “het die wat verstrooi
was die land deurgegaan en die woord van die evangelie verkondig.” Hand. 8: 4. Op
hierdie manier het die lig deurgedring tot baie van die afgeleë provinsies van
Frankryk. {GS 251.2}
God het nog meer werkers berei om sy saak uit te brei. In een van die skole van Parys
was daar ‘n stil, ernstige jongeling wat reeds blyke gegee het van ‘n sterk ondersoekende
gees, en wat ook gekenmerk is sowel vir sy onbesproke lewe as vir sy studieywer en
godsdienstige toewyding. Sy genie en leergierigheid het hom spoedig die trots van die
kollege gemaak, en met vertroue is daar verwag dat Johannes Calvyn een van die
bekwaamste en geëerdste verdedigers van die kerk sou word. Maar selfs binne die mure
van die skolastiek en bygeloof het daar ‘n goddelike ligstraal deurgedring wat om Calvyn
geskyn het. Met ‘n rilling het hy van die nuwe leerstellings gehoor, en hy het nie daaraan
getwyfel nie dat die ketters die vuur verdien het waarvan hulle die slagoffers geword het.
Maar tog is hy onwetend in aanraking gebring met die kettery, en hy is gedwing om die
krag van die Roomse godsdiens te toets in die bestryding van die Protestantse leer. {GS
251.3}
‘n Neef van Calvyn, wat by die hervormers aangesluit het, was in Parys. Hierdie twee
bloedverwante het mekaar dikwels ontmoet en die dinge bespreek wat die Christelike
geloof in beroering gebring het. “Daar is net twee godsdienste in die wêreld” het
Olivetanus, die Protestant, gesê. “Die een is die godsdiens wat deur mense uitgedink is,
en in almal waarvan die mens homself red deur seremonies en goeie werke; die ander is
die een godsdiens wat in die Bybel geopenbaar is, en wat die mens leer om homself
uitsluitlik op die vrye genade van God te werp vir saligheid.” {GS 252.1}
“Ek wil niks van jou nuwe leerstellings hoor nie,” het Calvyn uitgeroep; “dink jy dat
ek al hierdie jare gedwaal het?”— Wylie, boek XIII, hoojstuk 7. {GS 252.2}
Maar daar is gedagtes in hom opgewek wat hy nie so maklik kon afskud nie. Alleen in
sy kamer het hy gepeins oor sy neef se woorde. Hy is oortuig van sonde; hy het homself