Om de Race de Voltooien_

veroordeel; en om te verhoed dat Frans tussenbei tree om hom te red, het hulle die vonnis
sommer daardie selfde dag voltrek. Berquin is op die middag na die brandstapel gelei. ‘n
Groot skare het saamgekom om die toneel te aanskou, en daar is baie wat met ontsteltenis
gesien het dat die slagoffer geneem was uit een van die beste en dapperste adelfamilies
van Frankryk. Ontsteltenis, verontwaardiging, afsku, en bittere haat het die harte vervul
van daardie golwende menigte; maar daar was een gesig waarop geen skaduwee geval het
nie. Die martelaar se gedagtes was ver verwyderd van hierdie oproerige toneel; hy was
alleen bewus van die teenwoordigheid van sy Here. {GS 249.3}
Die ellendige kar waarop hy gery het, die fronsende gesigte van sy vervolgers, die
verskriklike dood wat hy tegemoetgegaan het — op hierdie dinge het hy nie aggeslaan
nie; Hy wat dood was en lewe, en wat in ewigheid sal lewe, en wat die sleutels van die
dood en die hel het, was aan sy sy. Berquin se gelaat het gestraal van die lig en vrede van
die hemel. Hy het homself goed aangetrek, met “‘n fluweel mantel, ‘n wambuis van satyn
en damas, en met goudgeel kouse.”— D’Aubigne, “History oj the Reformation in the
Time oj Calvin,” boek II, hoojstuk 16. Hy sou vir sy geloof getuig voor die Koning van
die konings en die toeskouwende heelal, en geen teken van rou moes sy blydskap bederf
nie. {GS 250.1}
Terwyl die stoet stadig deur die vol strate beweeg het, het die volk die groot vrede, en
blye triomf van sy uitdrukking en gedrag met bewondering aanskou. “Hy is soos een wat
in ‘n tempel sit en peins oor heilige dinge,” het hulle gesê.(Wylie, boek XIII, hoojstuk
9.) {GS 250.2}
Op die brandstapel het Berquin probeer om die mense toe te spreek; maar die
monnike, bang vir die gevolge, het begin skree, en die soldate het met hulle wapens
gekletter sodat die martelaar se stem nie gehoor kon word nie. In die jaar 1529 het die
hoogste letterkundige en geestelike gesag van die geleerde Parys, aan die volk van 1793
die lae voorbeeld gegee om selfs op die skavot die heilige woorde van sterwendes stil te
maak.!’— Wylie, boek XIII, hoojstuk 9. {GS 250.3}
Berquin is verwurg, en sy liggaam is deur die vlamme verteer. Die tyding van sy dood
het deur die hele Frankryk groot verdriet veroorsaak onder die vriende van die
Hervorming. Maar sy voorbeeld was nie tevergeefs nie. “Ons ook is gereed,” het die
getuies van die waarheid gesê, “om die dood blymoedig tegemoet te gaan, met ons oë
gevestig op die lewe hiernamaals.”— D’Aubigne, “History oj the Reformation in the
Time of Calvin,” boek II, hoofstuk 16. {GS 250.4}
Tydens die vervolging op Meaux is die predikersliksense van die leraars van die
hervormde geloof weggeneem, en hulle het na ander arbeidsvelde vertrek. Na ‘n tyd het
Lefevre na Duitsland gegaan. Farel is na sy geboortedorp in oostelike Frankryk om die
lig van die waarheid te versprei. Die mense daar het alreeds gerugte gehoor van wat op