Om de Race de Voltooien_

Berquin is herhaaldelik gewaarsku van die gevaar wat hom in Frankryk bedreig het, en
daar is by hom aangedring om diegene te volg wat veiligheid gaan soek het in vrywillige
ballingskap. Die bange en mensvresende Erasmus, wat met al die glans van sy
geleerdheid die sedelike grootheid gemis het wat waarheid hoër ag as eer en die lewe, het
aan Berquin geskryf: “Vra om as gesant na ‘n vreemde land gestuur te word; gaan reis in
Duitsland. Jy ken mos vir Beda en ander soos hy—hy is ‘n duisendhoofdige monster wat
gif in alle rigtings spuug. Jou vyande is legio. Al sou jy ook ‘n beter saak gehad het as
Jesus Christus, sou hulle nie rus totdat hulle jou op ellendige wyse om die lewe gebring
het nie. Moenie te veel vertrou op die beskerming van die koning nie. Wat jy ookal doen,
moet my nie in gevaar bring by die fakulteit van teologie nie.”— Wylie, boek XIII,
hoojstuk 9. {GS 248.2}
Namate die gevare vermeerder het, het Berquin se ywer groter, geword. Verre
daarvandaan om die verstandige en selfsugtige raad van Erasmus aan te neem, het hy
besluit op nog stoutmoediger maatreëls. Nie alleen sou hy die waarheid verdedig nie,
maar hy sou dwaalleer aanval. Die beskuldiging van kettery wat die Roomsgesindes
getrag het om teen hom te bewys, sou hy op hulle terugwerp. Sy bedrywigste en bitterste
vyande was die geleerde doktore en monnike van die teologiese afdeling van die groot
Universiteit van Parys, een van die hoogste gesagvoerende liggame in daardie stad sowel
as onder die volk. Uit die geskrifte van hierdie doktore, het Berquin twaalf stellings
ontleen wat hy in die openbaar verklaar het as “teenstrydig met die Bybel, en ketters;” en
hy het ‘n beroep op die koning gedoen om die saak te besleg. {GS 248.3}
Die koning, wat nie ongeneig was om die krag en skranderheid van die strydende
partye teenoor mekaar gestel te sien nie, en ook bly oor die kans om die trots en
hoogmoed van die monnike te verneder, het die Roomsgesindes beveel om hulle saak met
die Bybel te verdedig. Hulle het goed geweet dat hierdie wapen hulle weinig sou baat;
gevangenisstraf, marteling, en die brandstapel was wapens wat hulle baie beter kon
hanteer. Nou was die bordjies verhang, en hulle het besef dat hulle op die punt gestaan
het om in die put te val waarin hulle gehoop het om Berquin te stoot. Met ontsteltenis het
hulle na ‘n uitweg begin soek. {GS 249.1}
, Juis in daardie tyd is ‘n beeld van die Maagd op een van die straathoeke beskadig.”
Daar was groot opgewondenheid in die stad. Menigtes het na die plek gestroom, waar
hulle hulle rou betoon en verontwaardiging uitgedruk het. Die koning was ook baie
ontsteld. Hier was iets waaruit die monnike goeie munt kon slaan, en hulle het ook nie op
hulle laat wag nie. “Dit is die vrugte van die leerstellings van Berquin,” het die monnike
uitgeroep. “Alles sal omver gewerp word — godsdiens, wette, en selfs die troon — deur
hierdie Lutherse sameswering.”— Wylie, boek XIII, hoojstuk 9. {GS 249.2}
Weer is Berquin in hegtenis geneem. Die koning het Parys verlaat, en die monnike is
dus vrygelaat om te handel soos hulle wou. Die Hervormer is verhoor en tot die dood