Om de Race de Voltooien_

verandering gekom. Hoewel hulle aan die eenvoudigste klas behoort het, ‘n ongeleerde
en hardwerkende boerestand, is die hervormende, opheffende krag van goddelike genade
in hulle lewens gesien. Xederig, liefdevol, en heilig, het hulle getuig vir wat die evangelie
kan uitrig vir diegene wat dit in opregtheid aanneem. {GS 247.1}
Die lig wat op Meaux aangesteek is, het sy strale ver uitgeskiet. Die getal bekeerlinge
het daeliks vermeerder. Die woede van die hiërargie is vir ‘n tyd in bedwang gehou deur
die koning, wat die enge dwepery van die monnike verag het; maar die pouslike leiers het
eindelik die (.orhand gekry. Daar is brandstapels opgerig. Die biskop van Meaux,
gedwing om te kies tussen die brandstapel en herroeping, het die makliker weg gekies;
maar nieteenstaande die leier se val nie, het sy skape onwrikbaar gestaan. Baie het vir die
waarheid getuig in die vlamme. Deur hulle moed en getrouheid op die brandstapel, het
hierdie nederige Christene tot duisende gespreek wat in die dae van vrede nooit hulle
getuienis gehoor het nie. {GS 247.2}
Dit was nie alleen die nederiges en armes wat te midde van die lyding en veragting vir
Christus getuig het nie. In die pragtige sale van kasteel en paleis was daar koninklike
siele wat die waarheid waardeer het bokant rykdom of stand of selfs die lewe. Koninklike
wapenrusting het ‘n edeler en getrouer hart bedek as die biskopskleed. Lodewyk de
Berquin was van edele afkoms, ‘n dapper en hoflike ridder, toegewy aan studie, beskaafd,
en van onbesproke karakter. Van hom het ‘n skrywer gesê, “hy was ‘n. ywerige
handhawer van die pouslike instellings, en ‘n getroue bywoner van die mis en die
preekdienste; . . . en hy het al sy ander deugde gekroon met ‘n besondere afsku van
Lutheranisme.” Maar soos soveel ander wat deur die Voorsienigheid tot die Bybel gelei
is, was hy verbaas om daar te vind, “nie die leerstellings van Rome nie, maar die
leerstellings van Luther.” Wylie, boek XIII, hoojstuk 9. Voortaan het hy homself
heeltemal gewy aan die saak van die evangelie. {GS 247.3}
“As een van die geleerdste edelliede van Frankryk,” het sy genie en welsprekendheid,
en onwrikbare moed en ywer, en sy invloed aan die hof — want hy was ‘n gunsteling van
die koning— baie beweeg om hom te beskou as die aangewese Hervormer van sy land.
Van hom het Beza gesê, “as Frans I, vir hom ‘n tweede keurvors kon gewees het, sou
Berquin ‘n tweede Luther gewees het.” “Hy is erger as Luther,” het die pousgesindes
uitgeroep.Ibid. Inderwaarheid is hy meer as Luther deur die pousgesindes van Frankryk
gevrees. Hulle het hom in die gevangenis gewerp as ‘n ketter, maar die koning het hom
weer vrygelaat. Vir jare het die stryd voortgeduur. Frans, wat gehink het tussen Rome en
die Hervorming, het om die beurt die vurige ywer van die monnike geduld en teruggehou.
Berquin is driemaal deur die pouslike owerhede in die gevangenis gewerp, om elke maal
weer deur die koning vrygelaat te word, wat, uit bewondering vir sy genie en edelheid
van karakter, geweier het om hom op te offer aan die kwaadaardigheid van die
hiërargie. {GS 248.1}