Om de Race de Voltooien_

menende dat hy goeie hulp uit die Bybel sou verkry, begin het om daardie boek te
ondersoek met hierdie doel voor oë. Hier het hy inderwaarheid heiliges aangetref, maar
nie soos die wat in die Roomse Kalender voorgekom het nie. ‘n Vloed van goddelike lig
het op hom geskyn. Met verbasing en veragting het hy sy selfopgelegde taak versaak, en
hom gewy aan die woord van God. Die kosbare waarhede wat hy daar ontdek het, het hy
eerlank begin verkondig. {GS 244.3}
In die jaar 1512, nog voor Luther of Zwingli met die Hervorming begin het, het
Lefevre geskryf: “Dit is God wat aan ons, deur geloof, daardie geregtigheid gee wat ons
alleen regverdig kan maak tot die ewige lewe.”— Wylie, boek XIII, hoojstuk 1. Peinsende
oor die verborgenhede van die verlossing, het hy uitgeroep, “o, die onuitspreeklike
grootheid van daardie ruiling -— die sondelose Een is veroordeel, en hy wat skuldig is,
gaan vry; die Geseënde dra die vloek, en die vervloekte kry die seen; die Lewe sterf en
die dode lewe; die Heerlikheid is deur die duisternis oorweldig, en diegene wat niks as
beskaamdheid ken nie, word met heerlikheid beklee.”— D’Aubigne, boek XII, hoojstuk
2. Londense ed. {GS 244.4}
Terwyl hy geleer het dat die heerlikheid van die verlossing alleen aan God behoort, het
hy ook geleer dat die plig van gehoorsaamheid aan die mens behoort. “As u ‘n lid van
Christus se kerk is,” het hy gesê, “is u lid van Sy liggaam; as u van Sy liggaam is, dan is
u vol van die goddelike natuur. ... O, as mense hierdie voorreg maar kon verstaan, hoe
rein, kuis, en heilig sou hulle lewe, en hoe veragtelik sou hulle al die heerlikheid van
hierdie wêreld beskou, vergeleke met die heerlikheid binne-in hulle — die heerlikheid
wat die vleeslike oog nie kan sien nie.”—Idem. {GS 245.1}
Onder die studente van Lefevre was daar sommige wat gretig na sy woorde geluister
het, en wat, lank na die leraar se stem stil was, sou voortgaan om die waarheid te
verkondig. Een van hulle was Willem Farel. Die seun van vrome ouers, en geleer om die
leerstellings van die kerk met onvoorwaardelike geloof aan te neem, kon hy, saam met
die apostel Paulus van homself sê dat hy, “volgens die strengste party van ons godsdiens
as Fariseër geleef het.” Hand. 26: 5. ‘n Toegewyde Katoliek, het hy gebrand met ‘n ywer
om almal te vernietig wat dit sou durf om die kerk te weerstaan. “Ek het my tande
gekners soos ‘n wrede wolf,” het hy later gesê, sprekende van hierdie tydperk van sy
lewe, “as ek enigeen hoor praat teen die Pous.”— Wylie, boek XIII, hoojstuk 2.Hy was
onvermoeid in sy ywer om die heiliges te aanbid, en saam met Lefevre het hy die ronde
gedoen van Parys se kerke, by hulle altare aanbid, en die beelde van die heiliges versier
met gifte. Maar hierdie gebruike kon nie vrede aan sy siel bring nie. ‘n Oortuiging van
sonde het hom beetgepak, en al sy boetedoening was nie in staat om dit te verban nie.
Soos na ‘n stem uit die hemel het hy geluister na die Hervormer se woorde: “Die
saligheid is uit genade.” “Die