Om de Race de Voltooien_

evangelie bely is deur die prinse van die ryk; maar toe hulle voorgestel het om ‘n
verdedigingsbondgenootskap aan te gaan, het hy verklaar dat “die evangelie alleen deur
God moes verdedig word. . . . Hoe minder die mens hom met die werk bemoei, hoe meer
sou God daarvoor werk. Al die politieke voorsorgsmaatreëls wat voorgestel is, was sy
insiens, die gevolg van onnodige vrees en sondige gebrek aan vertroue.”— D’Aubigne,
boek X, hoojstuk 14. (Londense ed.) {GS 240.1}
Toe magtige vyande saamgespan het om die hervormde geloof omver te werp en dit
geskyn het of duisende swaarde daarteen gebruik sou word, het Luther geskryf: “Satan se
woede het begin; goddelose opperpriesters het saamgesweer; en ons word deur oorlog
bedreig. Vermaan die volk om heldhaftig voor die troon van God te stry, deur geloof en
gebed, sodat ons vyande, verslaan deur die Gees van God, tot die vrede gedwing kan
word. Ons grootste behoefte, ons grootste werk, is gebed; laat die volk verstaan dat hulle
nou blootgestel is aan die swaard en aan die woede van Satan, en laat hulle bid.”—
D’Aubigne, boek X, hoojstuk 14. {GS 240.2}
Later weer, verwysende na die verbond wat die hervormde prinse voornemens was om
aan te gaan, het Luther verklaar dat die enigste wapen in hierdie oorlog “die swaard van
die Gees” behoort te wees. Aan die keurvors van Sakse het hy geskryf: “Ons kan nie met
‘n rein gewete die voorgestelde bondgenootskap goedkeur nie. Ons sal liewer tienmaal
sterf as om toe te laat dat ons evangelie een druppel bloed sou vergiet. Ons deel behoort
te wees soos lammers wat na die slagplek gelei word. Die kruis van Christus moet gedra
word. Laat u hoogheid sonder vrees wees. Deur ons gebede sal ons meer doen as al ons
vyande met hulle grootpratery. Sorg net dat u hande nie met bloed bevlek word nie. As
die keiser verkies dat ons voor sy geregshowe moet verskyn, dan is ons gereed. U kan nie
ons geloof verdedig nie: Elkeen behoort op sy eie risiko te geloof.” —Idem, boek XIV,
hoojstuk 1. {GS 240.3}
Uit die binnekamer het die krag gekom wat die wêreld geskud het in die Groot
Hervorming. Daar, met heilige kalmte, het die diensknegte van die Here op die rots van
Sy beloftes gestaan. Gedurende die stryd te Augsburg, “het daar nie ‘n dag verbygegaan
sonder dat Luther drie uur in gebed deurgebring het nie, en dit was ure wat hy baie nodig
gehad het vir studie.” Daar, in sy binnekamer, het hy sy siel voor God uitgestort in
woorde “vol aanbidding, vrees, en hoop, soos iemand wat met ‘n vriend praat.” “Ek weet
dat U ons Vader en ons God is,” het hy gesê, “en dat U die vervolgers van U kinders sal
verjaag; want U Self is in gevaar saam met ons. Hierdie hele saak is U saak, en dit is
alleen omdat ons deur U gedwing is dat ons dit aangepak het. Beskerm ons dan, o
Vader!”— D’Aubigne, boek XIV, hoojstuk 6. {GS 241.1}
Aan Melanchthon, wat neerslagtig was onder die las van angs en vrees, het hy geskryf:
“Genade en vrede in Christus — in Christus sê ek, en nie in die wêreld nie, Amen. Ek
haat uitermate daardie oorweldigende sorge wat jou verteer. As die saak onregverdig is,