Om de Race de Voltooien_

Onverskrokke het Luther die evangelie beskerm teen die aanslae wat van alle kante
gekom het. Die woord van God het homself bewys as ‘n wapen wat magtig is in die
stryd. Met daardie woord het hy die stryd gevoer teen die gesag wat die Pous homself
valslik aangematig het, teen die rasionalistiese filosofie van die geleerdes, terwyl hy ook
rotsvas gestaan het teen die fanatisme wat getrag het om aan te sluit by die
Hervorming. {GS 221.3}
Elkeen van hierdie teenstrydige elemente het op sy eie manier probeer om die Heilige
Skrifte tersyde te stel, en menslike wysheid as die bron van godsdienstige waarheid en
kennis te verhef. Rasionalisme verafgood die rede en maak daarvan die maatstaf van die
godsdiens. Romanisme, wat daarop aanspraak maak dat sy opperpriester ‘n ingewing
besit wat in ‘n onafgebroke lyn van die apostels kom, wat altyd onveranderlik is, bied alle
geleentheid vir alle soorte buitensporigheid en bederf wat onder die dekmantel van die
heiligheid van die apostoliese opdrag skuil. Die ingewing waarop Miinzer en sy
aanhangers aanspraak gemaak het, het voortgevloei uit geen hoër bron as die grille van
die verbeelding nie, en die invloed daarvan het alle gesag, menslik of goddelik, verwerp.
Ware Christelike godsdiens neem die woord van God aan as die groot skatkamer van
ingegewe waarheid en as die toets van alle ingewing. {GS 221.4}
Na sy terugkoms van Wartburg het Luther sy vertaling van die Nuwe Testament
voltooi, en kort daarna is die evangelie aan die Duitse volk gegee in hulle eie taal. Die
vertaling is met groot blydskap ontvang deur almal wat die waarheid liefgehad het, maar
dit is met veragting verwerp deur diegene wat menslike tradisies en menslike gebooie
verkies het. {GS 222.1}
Die priesters was ontsteld deur die gedagte dat die gewone mense nou in staat sou
wees om die woord van God met hulle te bespreek, en dat hulle eie onkunde aan die kaak
gestel sou word. Die wapens van hulle vleeslike redenering was magteloos teen die
swaard van die Gees. Rome het gebruik gemaak van al sy gesag om die verspreiding van
die Skrifte te belet; maar dekrete, vervloekings en martelings -— alles was tevergeefs.
Hoe meer Rome die Bybel veroordeel en belet het, hoe groter was die begeerte van die
volk om te weet wat dit werklik geleer het. Almal wat kon lees was gretig om die woord
van God self te ondersoek. Hulle het dit met hulle saamgedra, gelees en herlees, en hulle
was nie tevrede voordat hulle groot gedeeltes van die Skrif uit hulle hoof geken het nie.
Toe Luther sien hoe gunstig die Nuwe Testament ontvang is, het hy dadelik begin met ‘n
vertaling van die Ou Testament, en dele daarvan is uitge-gee sodra hulle voltooi
was. {GS 222.2}
In die stede en in die dorpies is Luther se geskrifte ewe-eens verwelkom. “Wat Luther
en sy vriende geskryf het, is deur ander versprei. Monnike, oortuig van die onwettigheid
van kloosterverpligtings en begerig om ‘n lang lewe van ledigheid te vervang deur ‘n
aktiewe lewe, maar wat te ongeleerd was om die woord te verkondig, het die provinsies