Om de Race de Voltooien_

vyande nou verrys. Juis die waarhede wat aan hom sulke groot vreugde gebring het, is
nou gebruik om stryd en verwarring in die kerk te veroorsaak. {GS 214.3}
In die hervormingswerk is Luther deur die Gees van God aangedryf en verder gevoer
as wat hy self gemeen het om te gaan. Hy het nie vooraf besluit om die stellings in te
neem wat hy nou ingeneem het nie, of om sulke verreikende veranderings te maak nie.
Hy was slegs die werktuig in die hand van Ewige Mag. Maar nogtans het hy dikwels
gesidder vir die gevolge van sy werk. Eenmaal het hy gesê, “as ek weet dat my leer een
man, slegs een man, hoe nederig of onbekend seergemaak het — iets wat dit nie kan doen
nie, want dit is die evangelie self — sou ek liewer tienmaal sterf as om dit nie te herroep
nie.”— D’Aubigne, boek IX, hoojstuk 7. {GS 214.4}
Selfs Wittenberg, die middelpunt van die Hervorming, het nou vinnig in die mag van
fanatisme en wetteloosheid verval. Hierdie haglike toestand is nie veroorsaak deur die
leer van Luther nie; maar deur die hele Duitsland het sy vyande die skuld op hom gepak.
In bitterheid het hy soms gevra, “kan dit dan die einde van hierdie groot
hervormingswerk wees.”—Ibid. Maar dan weer, nadat hy met God in die gebed
geworstel het, het daar weer vrede in sy hart gekom. “Hierdie werk is nie myne nie, maar
U werk,” het hy gebid; “U sal nie toelaat dat dit bederf word deur bygeloof of fanatisme
nie.” Maar die gedagte om nog langer afsydig te bly in die stryd van hierdie krisis, was
ondraaglik. Hy het besluit om na Wittenberg terug te keer. {GS 215.1}
Sonder verwyl het hy die gevaarlike reis onderneem. Hy was nog onder die ryksban.
Vyande kon hom die lewe ontneem; vriende is verbied om hom te help of te herberg. Die
keiserlike regering het die sterkste maatreëls getref teen sy aanhangers. Maar hy het
gesien dat die werk van die evangelie in gevaar was, en in die naam van die Here het hy
onverskrokke die stryd vir die waarheid aangeknoop. {GS 215.2}
In ‘n brief aan die keurvors, nadat hy die doel van sy vertrek uit Wartburg verduidelik
het, het Luther geskryf: “Laat dit aan u hoogheid bekend wees dat ek na Wittenberg gaan
onder beskerming van Iemand ver hoër as prinse en keurvorste. Dit is nie my plan om die
ondersteuning van u hoogheid te vra nie, en ook nie u beskerming nie. Ek sou u liewer
beskerm. As ek sou weet dat u hoogheid my kon of wou beskerm, sou ek nie na
Wittenberg gaan nie. Daar is geen swaard wat hierdie saak kan bevorder nie. God alleen
moet alles doen, sonder die hulp of goedkeuring van mense. Hy wat die grootste geloof
het, is die een wat beste in staat is om te beskerm.”—D’Aubigne, boek IX, hoojstuk
8. {GS 215.3}
In ‘n tweede brief het Luther geskryf: “Ek is bereid om my die mishae van u hoogheid
en die toorn van die hele wêreld op die hals te haal. Is die Wittenbergers nie my skape
nie? Het God hulle nie aan my sorg toevertrou nie? En is dit nie my plig om my selfs aan
die dood bloot te stel vir hulle ontwil nie? En wat meer is, vrees ek dat om ‘n groot