Om de Race de Voltooien_

Zwingli die pes gekry, en hy was so op die randjie van die dood dat alle hoop opgegee
was, en die gerug het die ronde gedoen dat hy dood was. In daardie beproewingsvuur was
sy hoop en vertroue onwrikbaar. In geloof het hy op die kruis van Golgota gesien,
vertrouende op die volkome versoening vir sy sonde. Toe hy by die poorte van die dood
omdraai, was dit om die evangelie met nog groter ywer as ooit tevore te verkondig. En sy
woorde het buitengewone krag gehad. Die volk het hulle geliefde leraar met vreugde
verwelkom wat tot hulle teruggekom het van die randjie van die graf. Hulle self het
gekom van hulle werk om die siekes en sterwendes te help, en meer as ooit tevore het
hulle die waarde van die evangelie besef. Zwingli het die waarhede van die evangelie
beter verstaan, en hy het in homself die vernuwende krag daarvan ondervind. Die val van
die mens en die verlossingsplan was die onderwerpe waarby hy stilgestaan het. “In
Adam,” het hy gesê, “is ons almal dood, versink in verderf en veroordeling. Christus . . .
het vir ons ‘n ewige verlossing gekoop. . . . Sy dood is . . . ‘n ewige offerande wat tot in
ewigheid kan genees; dit stel die goddelike regverdigheid vir ewig tevrede ten behoewe
van almal wat daarop vertrou met ‘n onwrikbare geloof.”—Wylie, boek VIII, hoojstuk
9.“Waar daar geloof in God is, daar is God; en waar God woon, bestaan daar ‘n drang
wat die mense opwek tot goeie werke.”— D’Aubigne, boek VIII, hoojstuk 9 {GS 203.3}
So groot was die belangstelling in Zwingli se preke dat die katedraal tot oorlopenstoe
gevul is. Bietjiesgewyse, namate hulle dit kon verdra, het hy die waarheid aan sy
hoorders geopen. Hy was versigtig, om nie in die begin punte aan te roer wat hulle kon
afskrik of wat vooroordeel kon verwek nie. Sy werk was om harte vir die leer van
Christus te win, om hulle deur Sy liefde te versag, en om Sy voorbeeld steeds voor hulle
te hou; en namate hulle die beginsels van die evangelie aanneem, sou hulle bygeloof
gewis vernietig word. {GS 204.1}
Stap vir stap het die Hervorming voortgegaan in Zurich. Daardeur ontstel, is die
vyande opgewek tot daadwerklike teenstand. ‘n Jaar tevore, het die monnik van
Wittenberg “Nee” gesê aan die Pous en aan die keiser op Worms; en nou het dit geskyn
of alles gewys het op ‘n dergelike teenstand van die pouslike aansprake op Zurich.
Zwingli is herhaaldelik aangeval. In die pouslike provinsies is dissipels van die evangelie
van tyd tot tyd tot die brandstapel gebring; maar dit was nie genoeg nie; die verkondiger
van kettery moes stilgemaak word. Gevolglik het die biskop van Constans drie
afgevaardigdes na die Konsilie van Zurich gestuur, wat Zwingli daarvan beskuldig het
dat hy die volk geleer het om die wette van die kerk te oortree, en sodoende die vrede en
goeie orde verstoor het. Daar is aangevoer dat as die gesag van die kerk verwerp word,
algemene regeringloosheid sou ontstaan. Hierop het Zwingli geantwoord dat hy vier jaar
reeds die evangelie in Zurich verkondig het, en “dat dit vreedsamer en stiller was as enige
ander stad in die unie. Is die Christelike geloof dan nie,” het hy gesê, “die beste waarborg
vir die algemene vrede nie?”— Wylie, boek VIII, hoojstuk 11. {GS 204.2}