Om de Race de Voltooien_

Luther se vertrek verlaat, en die keiser se edik het die goedkeuring van die Ryksdag
verkry. Nou was die Roomsgesindes juigend. Hulle het gemeen dat die lot van die
Hervorming nou verseël was. {GS 191.2}
In hierdie uur van gevaar het God vir Sy dienskneg ‘n uitweg voorsien. ‘n Waaksame
oog het Luther se bewegings gevolg, en ‘n opregte en edele hart het besluit om hom te
red. Dit was duidelik dat Rome met niks minder sou tevrede wees as sy dood nie; alleen
deur verberging kon hy gered word uit die bek van die leeu. Aan Frederick van Sakse het
God wysheid verleen om ‘n plan te maak vir die Hervormer se behoud. Met die
medewerking van troue vriende, is die keurvors se planne uitgevoer, en Luther is
weggesteek van vriende en vyande. Op sy reis huiswaarts, is hy gevang, van sy
medereisigers weggeneem, en spoedig deur die woud geneem na die kasteel van
Wartburg, ‘n afgeleë bergvesting. Beide sy gevangeneming en sy verberging het op so ‘n
geheimsinnige vvyse geskied dat selfs Frederick vir ‘n lang tyd nie gevveet het waar hy
was nie. Hierdie onwetendheid was nie sonder doel nie; want solank as die keurvors nie
geweet het waar Luther is nie, kon hy niks openbaar nie. Hy het homself tevrede gestel
dat die Hervormer veilig was, en in daardie kennis het hy berus. {GS 191.3}
Lente, somer, en die herfs het verbygegaan; die winter het gekom, en nog was Luther
‘n gevangene. Aleander en sy helpers het gejuig toe dit geskyn het of die lig van die
evangelie sou uitgedoof word. Maar in stede hiervan, was die Hervormer besig om sy
lamp uit die skatkamer van die waarheid vol te maak; en sy lig sou voortskyn met groter
helderheid. {GS 192.1}
In die vriendelike veiligheid van Wartburg, het Luther hom vir ‘n tyd verbly in sy
ontkoming aan die hitte en rumoer van die stryd. Maar hy kon nie lank tevredenheid vind
in die stilte en rus nie. Gewoond aan ‘n lewe van bedrywigheid en harde stryd, kon hy dit
nie verdra om stil te sit nie. In daardie eensame dae, het die toestand van die kerk voor sy
gees gekom, en in wanhoop het hy uitgeroep, “Helaas! daar is niemand in hierdie laaste
dae van sy toorn soos ‘n muur te staan voor die Here en Israel te red nie!”—D’Aubigne,
boek IX, hoojstuk 2.Weer het hy aan homself begin dink, en hy het gevrees dat hy as ‘n
lafaard sou beskou word omdat hy hom van die stryd onttrek het. Toe het hy homself
verwyt oor sy luiheid en selfbevrediging. En nogtans het hy elke dag meer uitgerig as wat
vir een mens moontlik geskyn het. Sy pen was nooit stil nie. Terwyl sy vyande hulle self
gevlei het dat hy stilgemaak was, was hulle verwonderd en ontsteld deur tasbare bewys
dat hy nog aktief was. Menigte traktate, deur hom geskryf, is in Duitsland versprei. Ook
het hy ‘n groot diens aan sy landgenote bewys deur die Nuwe Testament in Duits te
vertaal. Uit sy rotsagtige Patmos het hy vir byna ‘n hele jaar aangehou om die evangelie
te verkondig, en om die sondes en dwalings van die tye te bestraf. {GS 192.2}
Maar dit was nie net om Luther van die woede van sy vyande te bewaar nie, en ook
nie om hom ‘n tydjie van stilte te gee vir hierdie belangrike werk dat God Sy dienskneg