Om de Race de Voltooien_

nuwe en beter tydperk ingelui. Die invloed van hierdie een man, wat dit gewaag het om
vir homself te dink en te handel in godsdienstige sake, sou ‘n uitwerking op die kerk en
die wêreld hê, nie alleen vir sy eie tyd nie, maar in toekomstige geslagte. Sy
onwrikbaarheid en getrouheid sou tot die einde van tyd almal versterk wat ‘n dergelike
ervaring moet deurmaak. Die mag en majesteit van God het geseëvier oor die raad van
mense en die mag van Satan. {GS 189.1}
Op gesag van die keiser is Luther spoedig beveel om huis-toe te gaan, en hy het
geweet dat hierdie kennisgewing dadelik gevolg sou word deur sy veroordeling.
Dreigende wolke het sy pad verduister; maar met sy vertrek van Worms was sy hart vol
lof en blydskap. “Die duiwel self,” het hy gesê, “beskerm die vesting van die Pous; maar
Christus het ‘n wye breuk daarin gemaak en Satan was verplig om te erken dat die Here
magtiger is as hy.”—D’Aubigne, boek VII, hoojstuk 11. {GS 189.2}
Na sy vertrek, en nog begerig dat sy standvastigheid nie vertolk moes word as rebellie
nie, het Luther aan die keiser geskryf: “God, wat die deursoeker van harte is, is my getuie
dat ek gereed is om u majesteit te gehoorsaam, in eer of oneer, in lewe of in dood, en
sonder uitsondering behalwe die woord van God, waardeur die mens lewe. In al die
aangeleenthede van hierdie lewe sal my getrouheid onwrikbaar wees, want daarin het
wins of verlies niks te doen met die saligheid nie. Maar waar ewige belange op die spel
is, is dit nie Gods wil dat die mens hom aan die mens moet onderwerp nie; want sulke
onderwerping in geestelike dinge is ware aanbidding, en dit behoort alleen aan die
Skepper te geskied.”—Ibidem. {GS 189.3}
Op sy terugreis van Worms, was Luther se ontvangs nog vleiender as sy heenreis.
Prinslike geestelikes het die verbande monnik verwelkom, en burgerlike owerhede het die
man vereer wat deur die keiser veroordeel is. Hy is versoek om te preek, en
nieteenstaande die keiserlike verbod, het hy weer die preekstoel bestyg. “Ek het nooit my
woord gegee om die woord van God vas te ketting nie, en ek sal ook nie,” het hy
gesê.(Martyn, Deel I, bl. 420.) {GS 191.1}
Hy was nie lank weg van Worms nie, of die pousgesindes het die keiser oorgehaal om
die edik teen hom te laat uitvaardig. In hierdie edik is Luther veroordeel as “Satan self in
die vorm van ‘n mens en gekleed in die kleed van ‘n monnik.”— D’Aubigne, boek VII,
hoojst. 11.Daar is beveel dat stappe gedoen moes word om sy werk stop te sit sodra die
tyd van sy vrygeleide verval het. Alle mense is verbied om aan hom herberg te verleen,
voedsel of drank te gee, of hom deur woord of daad, in die openbaar of privaat, te help of
by te staan. Waar hy hom ook al mag bevind moes hy gevang, en aan die owerheid
oorgelewer word. Sy aanhangers moes ook gevange geneem word en hulle eiendom moes
verbeurd verklaar word. Sy geskrifte moes vernietig word, en eindelik is daar beveel, dat
almal wat teen hierdie edik sou handel ook onder die veroordeling daarvan moes kom.
Die keurvors van Sakse, en die prinse wat Luther goedgesind was, het Worms kort na