Om de Race de Voltooien_

dat enige onreg teenoor hom gepleeg die vrede van die Ryk en selfs die troon in gevaar
sou bring. {GS 187.2}
Frederick van Sakse was terughoudend; hy het sy gevoelens teenoor die Hervormer
verberg, maar hy het hom terselfdertyd met onvermoeide waaksaamheid beskerm, en hy
het al sy bewegings sowel as die van sy vyande dopgehou. Maar daar was vele wat nie
hulle simpatie vir Luther verberg het nie. Hy is besoek deur prinse, grawe, baronne, en
ander vooraanstaande persone, leke sowel as geestelikes. “Die doktor se kamertjie,” het
Spalatinus geskryf, “kon nie al die besoekers bevat wat gekom het nie.” — Martyn, Deel
I, bl. 404.Die mense het na hom gestaan en kyk asof hy iets meer as ‘n mens was. Selfs
diegene wat geen geloof in sy leerstellings gehad het nie, kon nie nalaat om die edele
regskapenheid te bewonder wat hom daartoe gebring het om die dood te trotseer liewer as
om sy gewete te verkrag nie. {GS 188.1}
Daar is ernstige pogings aangewend om Luther se toestemming te verkry tot ‘n
kompromis met Rome. Edelliede en prinse het hom daarop gewys dat volharding in sy
eie oordeel teenoor die van die kerk en die vergaderings sy verbanning uit die ryk as
gevolg sou hê, en dat hy dan geen verdediging sou hê nie. Hierop het Luther geantwoord:
“Die evangelie van Christus kan nie son-der aanstoot gepreek word nie . . . waarom dan
sou die vrees van gevaar my afskei van die Here, en van daardie goddelike woord wat
alleen die waarheid is? Nee; ek sou eerder my liggaam, my bloed, en my lewe opgee.”—
D’Aubigne, boek VII, hoojstuk 10. {GS 188.2}
Weer is by hom aangedring om hom te onderwerp aan die oordeel van die keiser, en
dan sou hy niks te vrees hê nie. “Met my hele hart stem ek in,” het hy gesê, “dat die
keiser, die prinse, en selfs die eenvoudigste Christen, my geskrifte kan ondersoek en
oordeel; maar hulle moet dit op een voorwaarde doen, hulle moet die woord van God as
maatstaf neem. Die mens het niks te doen as om daaraan gehoor te gee nie. Moenie trag
om my gewete geweld aan te doen nie, want dit is gebind en vasgeketting aan die Heilige
Skrifte.”—D’Aubigne, boek VII, hoojstuk 10. {GS 188.3}
Op ‘n ander versoek het hy geantwoord, “Ek is gereed om my vrygeleide op te gee. Ek
plaas my persoon en my lewe in die hande van die keiser, maar die woord van God —
nooit!” — Ibidem.Hy het verklaar dat hy gewillig was om hom te onderwerp aan die
uitspraak van die algemene vergadering, maar op voorwaarde dat die vergadering volgens
die Skrifte moes besluit. “Wat die woord van God en die geloof betref,” het hy gesê, “is
elke Christen net so ‘n goeie regter as die Pous, al is dié ook ondersteun deur ‘n miljoen
konsilies.”—Martyn, Deel I, bl. 410.Eindelik is beide vriende en vyande oortuig dat
enige verdere pogings tot versoening nutteloos sou wees. {GS 188.4}
As die hervormer op een enkele punt toegegee het, sou Satan en sy leërskare die
oorwinning behaal het. Maar sy onwrikbare standvastigheid het die kerk bevry, en ‘n