Om de Race de Voltooien_

te verlaat om in die weg van waarheid en geregtigheid te wandel nie. Omdat sy vaders dit
gedoen het, sou hy ook die pousdom met al sy wreedheid en bedorwenheid, beskerm. Dit
is die standpunt wat hy ingeneem het, en hy het geweier om enige lig aan te neem wat sy
vaders nie gehad het nie, of om enige plig te vervul wat hulle nie vervul het nie. {GS
186.2}
Daar is vandag baie wat op dieselfde manier vasklem aan die gewoontes en tradisies
van hulle vaders. Waar die Here aan hulle meer lig gee, weier hulle om dit aan te neem,
omdat hulle vaders dit nie aangeneem het nie. Ons is nie in die posisie van ons vaders
geplaas nie; daarom ook is ons pligte en verantwoordelikhede nie dieselfde as hulle s‘n
nie. Ons kan God nie behaag deur na die voorbeeld van ons vaders te kyk pleks om die
Woord van waarheid vir onsself te ondersoek ten einde ons pligte te verstaan nie. Ons is
verantwoordelik vir die lig wat hulle ontvang het, en wat hulle aan ons gegee het, maar
ons is ook verantwoordelik vir die bykomstige lig wat nou op ons uit die woord van God
skyn. {GS 186.3}
Aan die ongelowige Jode het Christus gesê: “As Ek nie gekom en met hulle gespreek
het nie, sou hulle geen sonde hê nie; maar nou het hulle geen verskoning vir hulle sonde
nie.” Joh. 15: 22. Dit is daardie selfde goddelike krag wat deur Luther tot die keiser en
prinse van Duitsland gespreek het. En namate die lig van Gods woord geskyn het, het Sy
Gees vir die laaste maal gepleit met baie in daardie vergadering. Net soos Pilatus, eeue
tevore, deur trots en om die volksguns sy hart gesluit het teen die Verlosser van die
wêreld; net soos die bewende Felix aan die boodskapper van die waarheid gesê het,
“Gaan vir hierdie keer heen, en as ek geleentheid vind, sal ek jou laat roep;” en soos die
trotse Agrippa erken het, “jy beweeg my amper om ‘n Christen te word” (Hand. 24: 25;
26: 28), en nogtans hom afgekeer het van die hemelse boodskap — so ook het Karel V,
toegewende aan die stem van hoogmoed en wêreldlike beleid, besluit om die lig van die
waarheid te verwerp. {GS 187.1}
Daar was allerhande gerugte van pogings teen Luther in omloop, en dit het groot
opgewondenheid in die stad laat ontstaan. Die Hervormer het baie vriende gemaak, en
hulle, wetende van die verraderlike wreedheid van Rome teenoor almal wat dit gedurf het
om sy verdorwenheid aan die kaak te stel, het besluit dat Luther nie opgeoffer sou word
nie. Honderde van die edelliede het hulle verbind om hom te beskerm. Baie van hulle het
die koninklike boodskap veroordeel as ‘n teken van lamlendige onderwerping aan die
beheersende mag van Rome. Teen die poorte, teen huise, en op openbare plekke is daar
aanplakbiljette aangebring; sommige het Luther veroordeel, terwyl ander hom ondersteun
het. Op een van hierdie biljette het slegs die volgende betekenisvolle woorde van ‘n wyse
verskyn, “Wee jou, o land, as jou koning ‘n kind is.” Pred. 10: 16. Die geesdrif van die
volk ten gunste van Luther oor die hele Duitsland het die keiser en die Ryksdag oortuig