Om de Race de Voltooien_

welsprekendheid en diplomatiese behendigheid waarin hy so uitgeblink het, het hy die
jeugdige keiser gewys op die dwaasheid en gevaar om die vriendskap en ondersteuning
van die magtige stoel op te offer in die saak van ‘n niksbeduidende monnik. {GS 185.1}
Sy woorde was nie sonder uitwerking nie. Op die dag na Luther se antwoord, het
Karel, ‘n boodskap aan die Ryksdag gegee, waarin hy sy voorneme te kenne gegee het
om die beleid van sy voorgangers te handhaaf en die Katolieke godsdiens te beskerm.
Aangesien Luther geweier het om sy dwalings te herroep, moes die strengste stappe
gedoen word teen hom en sy ketterye. “Een enkele monnik, mislei deur sy eie dwaasheid,
het opgestaan teen die geloof van die Christendom. Om sulke goddeloosheid stop te sit,
sal ek my koninkryke, my skatte, my vriende, my liggaam, my bloed, my siel, en lewe
opoffer. Ek staan op die punt om hierdie Augustynse Luther te ontslaan, en hom te belet
om enige oproer onder die volke te verwek; daarna sal ek teen hom optree en teen sy
aanhangers as hardnekkige ketters deur hulle in die ban te doen, voëlvry te verklaar, en
deur alle middels wat hulle kan vernietig. Ek doen ‘n beroep op die lede van die state om
hulle te gedra soos getroue Christene.”— D’Aubigne, boek VII, hoojstuk 9.Maar
nieteenstaande dit nie, het die keiser verklaar dat Luther se vrygeleide gerespekteer moes
word, en dat hy toegelaat moes word om sy huis veilig te bereik voordat stappe teen hom
gedoen sou word. {GS 185.2}
Twee teenstrydige menings was nou onder die lede van die Ryksdag geopenbaar. Die
afgevaardigdes en verteenwoordigers van die Pous het weer daarop aangedring dat die
vrygeleide van die Hervormer veronagsaam moes word. “Sy as,” het hulle gesê, “moet in
die Ryn gegooi word net soos die van Johannes Huss ‘n honderd jaar gelede.”—
D’Aubigne, boek VII, hoojstuk 9.Maar die prinse van Duitsland, hoewel pousgesind en
vyande van Luther, het hulle verset teen so ‘n breuk van openbare vertroue, omdat dit ‘n
klad op die eer van die volk sou wees. Hulle het gewys op die rampe wat gevolg het op
die dood van Huss, en hulle het verklaar dat hulle nie dieselfde onheile wou laat kom oor
Duitsland en oor die jeugdige keiser nie. {GS 185.3}
In antwoord op die voorstel het Karel self gesê, “Al sou eer en vertroue uit die hele
wêreld verban word, behoort hulle ‘n skuilplek te vind in die harte van die prinse.”—
Ibidem. Deur sommige van die bitterste vyande van Luther is daar by hom aangedring
om met die Hervormer te handel soos Sigismund met Huss — naamlik om hom oor te
gee aan die genade van die kerk; maar toe hy dink aan die toneel toe Huss in die openbare
vergadering na sy kettings gewys het en die keiser herinner het aan sy troubreuk, het
Karel V, gesê, “Ek sou nie graag wou bloos soos Sigismund nie.”(Sien Lenjant“,History
oj the Council oj Constance,” Deel I, bl. 422. {GS 186.1}
Tog het Karel willens en wetens die waarhede wat Luther verkondig het, verwerp. “Ek
is vasbeslote om die voorbeeld van my voorouers na te volg,” het die vors
geskrywe. D’Aubigne, boek VII, hoojstuk 9.Hy het besluit om nie die pad van gewoonte