Om de Race de Voltooien_

state van die ryk beraadslaag hoe om met ‘n onverbeterlike ketter te werk te gaan.” {GS
183.3}
Luther se vriende, wat met groot blydskap geluister het na sy bekwame verdediging,
het gesidder vir hierdie woorde; maar die doktor self het kalm gesê, “Mag God my help,
want ek kan niks herroep nie.”—D’Aubigne, boek VII, hoojstuk 8. {GS 184.1}
Hy is gelas om die Ryksdag te verlaat terwyl die prinse raadgehou het. Daar is gevoel
dat ‘n groot krisis bereik is. Luther se hardnekkige weiering om hom te onderwerp, mag
die geskiedenis van die kerk vir eeue in die toekoms affekteer. Daar is besluit om hom
nog ‘n kans te gee om te herroep. Vir die laaste maal is hy voor die vergadering gebring.
Weer is hy gevra of hy sy leerstellings sou herroep. “Ek het geen ander antwoord nie,”
het hy gesê, “as die wat ek reeds gegee het nie.” Dit was duidelik dat hy nie oorgehaal
kon word, hetsy deur beloftes of dreigemente, om toe te gee aan die mandaat van Rome
nie. {GS 184.2}
Die pouslike leiers was vertoorn dat hulle mag wat konings en edelliede laat sidder
het, op hierdie wyse veronagsaam is deur ‘n nederige monnik; hulle het verlang om hulle
woede op hom te wreek deur sy lewe uit hom te martel. Maar Luther, sy gevaar
beseffende, het almal aangespreek met Christelike waardigheid en kalmte. Daar was geen
trotsheid, drif, of wanvoorstelling in sy woorde nie. Hy het homself, en die grootmanne
rondom hom vergeet, en gevoel dat hy in die teenwoordigheid was van Een ver hoër as
pouse, prelate, konings, en keisers. Christus het deur Luther se getuienis gespreek met ‘n
mag en grootheid wat vir ‘n tyd beide vriend en vyand met vrees en bewondering vervul
het. Die Gees van God was teenwoordig in daardie vergadering, en die harte van die
hoofde van die ryk is aangeraak. Verskeie van die prinse het openlik die regverdigheid
van Luther se saak erken. Baie is oortuig van die waarheid; maar die indrukke wat op
sommige gemaak is, was nie blywend nie. Daar was ‘n ander klas wat nie op die oomblik
hulle oortuigings openbaar het nie, maar wat later, nadat hulle die Skrifte self ondersoek
het, onverskrokke ondersteuners van die Hervorming geword het. {GS 184.3}
Die keurvors Frederick het met angs uitgesien na Luther se verskyning voor die
Ryksdag, en met groot aandoening het hy geluister na sy toespraak. Met vreugde en trots
het hy die doktor se moed, onwrikbaarheid, selfbeheersing, en vasberadenheid gesien, en
hy het besluit om nog vaster te staan in sy verdediging. Hy het die partye in die stryd
vergelyk, en hy het gesien dat die wysheid van pouse, konings, en prelate tot niet gemaak
is deur die krag van die waarheid. Die pousdom het ‘n nederlaag gely wat gevoel sou
word onder alle volke in alle tye. {GS 184.4}
Toe die legaat die uitwerking van Luther se toespraak sien, het hy gevrees, soos nog
nooit tevore nie, vir die veiligheid van die Roomse mag, en hy het besluit om alle middels
tot sy beskikking te gebruik om die Hervormer omver te werp. Met al die