Om de Race de Voltooien_

deur dwaalleer en bygeloof, dat hulle by die eerste toespraak nie die krag van Luther se
redenasie besef het nie; maar die herhaling het hulle in staat gestel om duidelik die punte
te sien wat hy aangevoer het. {GS 182.2}
Diegene wat hardnekkig hulle oë gesluit het vir die lig, en voornemens was om nie
deur die waarheid te oortuig word nie, was woedend oor die krag van Luther se woorde.
Toe hy opgehou het om te praat, het die woordvoerder van die Ryksdag kwaai gesê, “Jy
het nie die vraag beantwoord wat aan jou gestel is nie. . . . Jy word versoek om ‘n
duideliker en afdoende antwoord te gee. ... Sal jy, of sal jy nie herroep nie?” {GS 182.3}
Die Hervormer het geantwoord: “Aangesien u deurlugtige majesteit en u magtige
hooghede van my ‘n duideliker, eenvoudige, en afdoende antwoord eis, sal ek u een gee,
en dit is as volg: Ek kan my geloof nie onderwerp óf aan die Pous óf aan die vergaderings
nie, want dit is so klaar as daglig dat hulle dikwels gedwaal en mekaar weerspreek het.
Tensy ek dus deur die getuienis van die Skrifte of deur heldere redenering oortuig word;
tensy ek oortuig is deur die skrifgedeeltes wat ek aangehaal het, en tensy hulle my gewete
bind deur die woord van God,kan ek nie en sal ek nie herroep nie,want dit is onveilig vir
‘n Christen om teen sy gewete te handel. Hier staan ek, ek kan nie anders nie, mag God
my help. Amen.”—Ibidem. {GS 182.4}
So het hierdie regverdige man, palgestaan op die vaste fondament van die woord van
God. Die lig van die hemel het sy aangesig verlig. Sy grootheid en reinheid van karakter,
sy vrede en hartsvreugde, kon duidelik deur almal gesien word toe hy getuig het teen die
krag van dwaling, en vir die voortreflikheid van daardie geloof wat die wêreld
oorwin. {GS 183.1}
Vir ‘n tyd was die vergadering spraakloos van verbasing. Toe hy die eerste maal
geantwoord het, het Luther op ‘n sagte toon gespreek, met ‘n eerbiedige, byna
onderworpe houding. Die Katolieke het dit as bewys geneem dat sy moed hom begin
begeef het. Hulle het die versoek om uitstel vertolk as die voorspel tot sy herroeping.
Karel self, het half veragtelik gesê, toe hy die monnik se eenvoudige klere en afgematte
liggaam gesien, en sy eenvoudige toespraak gehoor het, gesê, “Hierdie monnik sal nooit
‘n ketter van my maak nie.” Die moed en standvastigheid wat hy nou aan die dag gelê
het, sowel as die krag en helderheid van sy toespraak, het alle partye met verbasing
vervul. Die keiser het met bewondering uitgeroep, “Hierdie monnik spreek met ‘n
onverskrokke hart en onwrikbare moed.” Baie van die Duitse prinse het hierdie
verteenwoordiger van hulle volk met vreugde en trots beskou. {GS 183.2}
Die aanhangers van Rome was aan die kortste kant; hulle saak was nou in ‘n baie
ongunstige lig. Hulle het getrag om hulle mag te handhaaf, nie deur hulle op die Skrifte te
beroep nie, maar deur toevlug te neem tot dreigemente — Rome se onfeilbare argument.
Die woordvoerder van die Ryksdag het gesê, “As jy nie herroep nie, sal die keiser en die