Om de Race de Voltooien_

Vervolgens, tot dit vraag komende, het hy verklaar dat sy geskrifte nie almal van
dieselfde aard was nie. Sommige het gehandel oor geloof en goeie werke, en selfs sy
vyande het verklaar dat hulle nie alleen onskadelik was nie, maar nuttig. Om hierdie
werke te herroep, sou beteken dat waarhede veroordeel word wat deur alle partye
aangeneem is. Sy ander werke het bestaan uit geskrifte wat die verdorwenheid en
misbruike van die pousdom aan die kaak gestel het. Om hierdie werke te herroep, sou die
versterking van die tirannie van Rome beteken, en dit sou die deur wyer oopmaak vir vele
en groot goddeloosheid. In die derde klas van sy boeke het hy persone aangeval wat die
bestaande euwels verdedig het. Aangaande laasgenoemde het hy openlik erken dat hy
miskien heftiger opgetree het as wat paslik was. Hy maak nie daarop aanspraak dat hy
self sonder foute is nie; maar selfs hierdie boeke kon hy nie herroep nie, want so ‘n
handelwyse sou die vyande van die waarheid nog stoutmoediger maak, en hulle sou dan
gebruik maak van die geleentheid om Gods volk met nog groter wreedheid te
verdruk. {GS 181.2}
“Ek is maar ‘n gewone mens en nie God nie,” het hy voortgegaan; “ek sal my dus
verdedig soos Christus Homself verdedig het: .As ek verkeerd gespreek het, getuig van
die verkeerdheid.’ . . . Deur die genade van God, versoek ek u, deurlugtige keiser, en u
hoogverhewe vorste, en alle mense uit alle stande, om my uit die Skrifte van die profete
en die apostels te bewys dat ek gedwaal het. So gou as ek hiervan oortuig is, sal ek
onmiddellik my dwalings herroep, en die eerste wees om my boeke in die vuur te
gooi. {GS 181.3}
“Wat ek so-ewe gesê het toon duidelik, hoop ek, dat ek sorgvuldig die gevare oorweeg
en bedink het, waaraan ek myself blootstel; maar verre van ontsteld te wees, verheug ek
my om te sien dat die evangelie, nou, net soos in vorige tye, die oorsaak van moeilikheid
en verdeeldheid is. Dit is die aard, dit is die bestemming van die woord van God. ,Ek het
nie gekom om vrede te bring nie, maar die swaard,’ het Jesus Christus gesê. Die
raadsbesluite van God is wonderlik en vreeslik; pas op, dat u, deur te onderneem om
verdeeldheid te onderdruk nie die heilige Woord van God vervolg nie, en op uself ‘n
vreeslike vloek van onoorkomelike gevare, rampe, en ewige verwoesting bring nie. . . .
Ek kan baie voorbeelde aanhaal uit die woord van God. Ek kan spreek van die Farao’s,
die konings van Babiion, en die van Israel, wie se werk meer tot hulle eie ondergang
bygedra het as toe hulle deur vergaderings, iets wat oënskynlik baie verstandig was,
gesoek het om hulle heerskappy te versterk. God versit berge ,sonder dat hulle die merk.’
“—D’Aubigne, boek VII, hoojstuk 8. {GS 182.1}
Luther het in Duits gespreek; nou is hy versoek om dieselfde woorde in Latyn te
herhaal. Hoewel hy uitgeput was deur sy eerste poging, het hy gehoor gegee, en weer sy
toespraak met dieselfde helderheid en krag as die eerste herhaal. Die Voorsienigheid van
God het hom in hierdie saak gelei. Die verstand van baie van die prinse was so benewel