Om de Race de Voltooien_

onveranderlike God, ek vertrou op geen mens nie. . . . Alles wat in die mens is, is
onseker; alles wat van die mens kom, kan faal. . . . U het my gekies vir hierdie werk. . . .
Staan aan my sy, vir die ontwil van U geliefde Jesus Christus, wat my beskermer, my
skild, en my hoogvertrek is.”— D’Aubigne, boek VII, hoojstuk 8. {GS 179.3}
‘n Alwyse Voorsienigheid het Luther daartoe gebring om sy gevaar te besef, sodat hy
nie op sy eie krag sou vertrou en hom op vermetele wyse in die gevaar begeef nie. Dit
was egter nie ‘n vrees vir persoonlike lyding, of ‘n vrees vir marteling of die dood nie,
wat hom bedreig het en wat hom met verskrikking vervul het nie. Hy het die krisis bereik,
en hy het sy swakheid besef. Deur sy swakheid sou die saak van die waarheid nie skade
ly nie. Hy het met God geworstel, nie vir sy eie veiligheid nie, maar vir die oorwinning
van die evangelie. Sy sielsangs was soos die van Israel daardie nag by die Jabbok. Soos
Israel het hy oorwin. In sy algehele hulpeloosheid het hy sy geloof op Christus gevestig,
die magtige Verlosser. Hy is versterk met die versekering dat hy nie alleen voor die raad
sou verskyn nie. Daar het weer vrede in sy siel gekom, en hy het hom daarin verheug dat
hy toegelaat was om die woord van God voor die regeerders van die volk op te hef. {GS
180.1}
Met sy vertroue op God, het Luther hom berei vir die stryd voor hom. Hy het gedink
oor die antwoord wat hy sou gee; hy het gedeeltes van sy geskrifte nagegaan, en uit die
Heilige Skrifte het hy bewys gehaal om sy stellings te handhaaf. En toe, met sy
linkerhand op die Bybel wat voor hom oopgelê het, het hy sy regterhand na die hemel
opgehef, en ‘n eed geneem om “getrou te bly aan die evangelie, en om sy geloof sonder
vrees te bely, selfs al moes hy dit met sy bloed verseël.”— D’Aubigne, boek VII, hoojstuk
8. {GS 180.2}
Toe hy weer voor die Ryksdag kom, was daar geen tekens van vrees of verleentheid
op sy gelaat te sien nie. Kalm en vredig. dog dapper en edel, het hy gestaan as Gods
getuie voor die grotes van die aarde. Die keiserlike offisier het nou geëis dat hy sy
antwoord moes gee of hy sy leerstellings sou herroep. Stil en nederig het Luther
geantwoord, sonder heftigheid of drif. Hy het hom stil en eerbiedig gedra; maar hy het ‘n
vertroue en vreugde geopenbaar wat die vergadering verbaas het. {GS 180.3}
“Deurlugtige keiser, hoogedele vorste, genadige here,” het Luther gesê, “Ek verskyn
vandag voor julle, ooreenkomstig die bevel wat gister aan my gegee is, en deur die
genade van God smeek ek u majesteit en u deurlugtige hooghede om goedwilliglik te
luister na die verdediging van ‘n saak waarvan ek oortuig is dat dit regverdig en reg is. As
ek deur onwetendheid oortredings begaan wat betref die gebruike en reëls van die hof,
smeek ek om u verskoning; want ek is nie opgelei in die paleise van konings nie, maar in
die afsondering van ‘n klooster.”—D’Aubigne, boek VII, hoojstuk 8. {GS 181.1}