Om de Race de Voltooien_

Luther is gelei tot reg voor die keiser se troon; ‘n groot stilte het in die vergadering
geheers. Daarna het ‘n keiserlike offisier opgestaan, en na ‘n versameling van Luther se
geskrifte wysende, het hy die Hervormer versoek om op twee vrae te antwoord: naamlik
of hy die geskrifte erken as syne, en of hy van plan was om die menings daarin
uitgespreek te herroep. Nadat die titels van die boeke aan hom voorgelees is, het Luther
op die eerste vraag geantwoord en erken dat die boeke syne was. “Wat die tweede vraag
betref,” het hy gesê, “aangesien dit ‘n vraag is wat betrekking het op geloof en die
verlossing van siele, en waarin die woord van God, die grootste en kosbaarste skat in
hemel en op aarde belang het, sou ek onverstandig handel as ek antwoord sonder om te
dink. Ek mag minder sê as wat die omstandigheid vereis, of meer as die waarheid verg,
en sodoende mag ek sondig teen hierdie gesegde van Christus: ,Elkeen wat My verloën
voor die mense, hom sal Ek ook verloën voor My Vader wat in die hemel is.’ Matt. 10:
33. Om hierdie rede smeek ek u keiserlike majesteit, in alle nederigheid, om my tyd te
gee sodat ek kan antwoord sonder om teen die woord van God te sondig.”—D’Aubigne,
boek VII, hoojstuk 8. {GS 178.2}
Toe Luther hierdie versoek gemaak het, het hy baie verstandig gehandel. Sy
handelwyse het die vergadering oortuig dat hy nie uit hartstog of drif gehandel het nie. Sy
kalmte en selfbeheersing, nie verwag in iemand wat so stoutmoedig en ontoegewend was
soos hy homself bewys het nie, het tot sy krag bygedra, en hom in staat gestel om later
verstandig, vasberade, met wysheid, en met ‘n waardigheid te antwoord, wat sy
teenstanders met verbasing en teleurstelling vervul het, en wat hulle parmantigheid en
hovaardy bestraf het. {GS 179.1}
Die volgende dag sou hy verskyn om sy finale antwoord te gee. Vir ‘n tyd het sy moed
weggesink by die gedagte aan die magte wat teen die waarheid verenig was. Sy geloof
het gewankel; angs en vrees het hom vervul, en hy is deur skrik oorweldig. Gevare het
voor hom vermenigvuldig; dit het geskyn of sy vyande op die punt gestaan het om te
triomfeer, en dat die magte van duisternis sou oorwin. Wolke het om hom saamgepak wat
geskyn het of hulle hom van God geskei het. Hy het verlang na die versekering dat die
Here van die leërskare met hom was. In sielsangs het hy hom met aangesig op die aarde
neergewerp en daardie hartverskeurende krete geuiter wat niemand as God alleen ten
voile kan verstaan nie. {GS 179.2}
“O Almagtige en Ewige God,” het hy gesmeek, “hoe vreeslik is hierdie wêreld nie!
Kyk, hy maak sy mond oop om my te verswelg, en my geloof is so swak. . . . As ek slegs
die krag van hierdie wêreld gehad het om op te vertrou, dan is alles verlore. . . . My laaste
uur het gekom, ek is veroordeel. . . . O God, help U my teen al die wysheid van die
wêreld. Doen U dit, . . . U alleen; . . . want dit is nie my werk nie, maar U werk. Ek het
hier niks te doen nie, niks om oor te stry met hierdie grotes van die wêreld nie. ... Dit is U
saak, . . . en dit is ‘n regverdige en ewige saak. O Here, help my! Getroue en