Om de Race de Voltooien_

Vyande sowel as vriende het na hierdie onverskrokke monnik kom kyk; hy het hulle
met die grootste kalmte ontvang, en met waardigheid en wysheid op hulle vrae
geantwoord. Sy houding was vasberade en moedig. Sy maer, bleek gesig, wat tekens
getoon het van siekte en swaar arbeid, het ‘n vriendelike uitdrukking gehad. Die
plegtigheid en diepe eras van sy woorde het hom ‘n krag gegee wat selfs sy vyande nie
heeltemal kon weerstaan nie. Beide vriende en vyande is met verbasing vervul. Sommige
was daarvan oortuig dat hy onder goddelike invloed gestaan het; ander het gesê, soos die
Fariseërs van Christus gesê het, “hy het ‘n duiwel.” {GS 177.1}
Die volgende dag is Luther voor die Ryksdag gedaag. ‘n Keiserlike offisier het hom na
die gehoorsaal gebring; maar dit was met moeite dat hy die plek bereik het. Elke straat
was vol toeskouers, wat graag die monnik wou sien wat dit gedurf het om die gesag van
die Pous te weerstaan. {GS 177.2}
Net voordat hy in die teenwoordigheid van sy regters verskyn het, het ‘n ou generaal,
vriendelik aan hom gesê: “Arme monnik, arme monnik, jy het ‘n stryd voor jou soos ek
en menige ander kaptein nog nooit geken het, selfs in ons bloedigste veldslae nie. Maar
as jou saak regverdig is, en jy daarvan seker is, gaan dan in Gods naam voorwaarts en
vrees niks! God sal jou nie begewe nie.”— D’Aubigne, boek VII, hoojstuk 8. {GS 177.3}
Eindelik het Luther voor die vergadering gestaan. Die keiser het op die troon gesit.
Om hom was die deurlugtigste persone in die ryk. Nog nooit het ‘n man voor ‘n
indrukwekkender vergadering verskyn as die waarvoor Luther nou sou antwoord vir sy
geloof nie. “Hierdie verskyning was op sigself ‘n bepaalde oorwinning oor die pousdom.
Die Pous het hierdie man reeds veroordeel, en nou staan hy voor ‘n regbank, wat hom
deur hierdie verhoor, bokant die Pous gestel het. Die Pous het hom in die ban gedoen, en
hom uit die samelewing verstoot, en nogtans is hy in betaamlike taal gedaag, en deur die
hoogste vergadering in die wêreld ontvang. Die Pous het hom veroordeel tot
voortdurende stilswye, en nou het hy op die punt gestaan om te praat voor duisende
aandagtige hoorders, getrek uit die verste uithoeke van die Christendom, ‘n Ontsettende
omwenteling is dus deur die toedoen van Luther teweeggebring. Rome was reeds besig
om van sy troon af te klim, en dit was die stem van ‘n monnik wat hierdie vernedering
veroorsaak het.”—D’Aubigne, boek VII, hoojstuk 8. {GS 177.4}
In die teenwoordigheid van daardie magtige en getitelde vergadering, het hierdie
nederiggebore Hervormer ontsteld en verslae gestaan. Verskeie van die prinse, wat sy
ontroering opgemerk het, het nader gekom en een het gefluister, “moenie hulle vrees wat
die liggaam kan dood, maar die siel nie kan dood nie.” ‘n Ander het gesê, “Wanneer hulle
julle voor goewerneurs en konings bring om My ontwil, sal julle in daardie uur gegee
word wat julle moet spreek.” Op hierdie manier is die woorde van Christus aangehaal
deur die wêreld se grootste manne om Sy dienskneg in die uur van beproewing te
sterk. {GS 178.1}