Om de Race de Voltooien_

vlamme tot aan die hemel reik, sou ek in die naam van die Here daardeur loop; ek sal
voor hulle verskyn; ek sal in die bek van hierdie monster inloop, sy tande verbreek,
terwyl ek die Here Jesus Christus bely.” D’Aubigne, boek VII, hoojstuk 7. {GS 175.2}
Die tyding dat hy Worms nader, het groot opgewondenheid veroorsaak. Sy vriende het
gesidder vir sy veiligheid; sy vyande het gevrees vir die sukses van hulle saak. Daar is
ernstige pogings aangewend om hom af te raai om nie die stad binne te gaan nie. Die
pousgesindes het by hom aangedring om na die kasteel van ‘n goedgesinde ridder te
gaan, en daar, het hulle gesê, kon die hele saak op vriendelike wyse opgelos word.
Vriende wou hom bangmaak, deur die gevare te beskrywe wat hom bedreig het, maar al
hulle pogings was tevergeefs. Luther, nog net so standvastig, het verklaar: “Al was daar
ook net soveel duiwels in Worms as panne op die dakke van die huise, sou ek nog die
stad binnegaan.”— D’Aubigne boek VII, hoojstuk 7. {GS 175.3}
By sy aankoms op Worms het ‘n groot skare na die poorte gekom om hom te
verwelkom. Selfs vir die aankoms van die keiser, kon daar nie ‘n groter skare gewees het
om hom te verwelkom nie. Die opgewondenheid was groot, en onder die skare het ‘n
deurdringende, klagende stem ‘n lyksang gesing om Luther te waarsku teen die lot wat
hom gewag het. “God sal my beskerming wees,” het hy gesê, toe hy uit sy rytuig
klim. {GS 175.4}
Die pousgesindes het nie geglo dat Luther werklik dit sou waag om na Worms te kom
nie, en sy aankoms daar het hulle verontrus. Die keiser het dadelik sy raadslede
saamgeroep om te besluit wat hulle te doen gestaan het. Een van die biskoppe, ‘n strenge
Katoliek, het verklaar: “Ons het al lank oor hierdie saak beraadslaag. Laat u keiserlike
majesteit dadelik van hierdie man ontslae raak. Het Sigismund nie Johannes Huss laat
verbrand nie? Ons is nie verplig om aan ‘n ketter ‘n vrygeleide te gee nie, of ons woord te
hou na ons dit gegee het nie.” “Nee,” het die keiser gesê: “Ons moet ons belofte
nakom.”— D’Aubigne, boek VII, hoojstuk 8.Daar is toe besluit om die Hervormer te
verhoor. {GS 176.1}
Die hele stad was begerig om hierdie merkwaardige man te sien, en spoedig was sy
herberg vol van besoekers. Luther het nog nie mooi herstel van sy siekte nie; hy was
afgemat deur die reis, wat ‘n hele twee weke geduur het; die volgende more moes hy
verskyn, en hy het stilte en rus nodig gehad. So groot was die begeerte om hom te sien,
dat hy maar net ‘n paar uur gerus het toe edelliede, ridders, priesters, en burgers om hom
saamgedrom het. Onder hulle was baie van die edelliede wat stoutmoedig by die keiser
aangedring het op ‘n hervorming van die kerklike misbruike, en wat, soos Luther gesê
het, “Deur my evangelie bevry is.”—Martyn, “Lije and Times of Luther,” bl. 393. {GS
176.2}