Om de Race de Voltooien_

menende dat hy nie meer so vasberade was nie, het hom gevra of hy nog die reis verder
wou voortsit. Sy antwoord was: “Ek sal voortgaan al was ek ook by elke stad in die ban
gedoen.”— D’Aubigne, boek VII, hoojstuk 7 {GS 173.3}
Op Erfurt is Luther met eerbewyse ontvang. Omring deur bewonderende skares, het hy
deur die strate gestap waarlangs hy menigmaal tevore met sy bedelsak gegaan het. Hy het
sy sel in die klooster besoek, en gedink aan die stryd wat in sy siel gewoed het voordat
die lig kon deurstraal wat vandag op Duitsland skyn. Daar is by hom aangedring om te
preek. Hy was verbied om te preek, maar die boodskapper wat hom begelei het, het sy
toestemming gegee, en toe het die monnik wat eenmaal die swaarste werk by die klooster
gedoen het, die kansel bestyg. {GS 174.1}
Voor ‘n groot skare het hy gepreek na aanleiding van Christus se woorde, “Vrede vir
julle.” “Wysgere, doktore, en skrywers,” het hy gesê, “het probeer om aan die mense die
weg tot die ewige lewe te leer, en hulle het nie daarin geslaag nie. Ek sal dit nou aan julle
verduidelik: . . . God het ‘n Man uit die dode opgewek, die Here Jesus Christus, sodat Hy
die dood kon vernietig, die sonde kon uitroei en die poorte van die hel kon sluit. Dit is die
werk van verlossing. . . . Christus het oorwin! Dit is die blye tyding; en ons is gered deur
Sy werk, en nie deur ons eie werke nie. . . . Ons Here Jesus Christus het gesê, ,Vrede vir
julle . . . kyk na My hande.’ Dit wil sê, Kyk, o mens! Dit is Ek, Ek alleen, wat jou sonde
weggeneem het, en jou vry gekoop het; en nou het jy vrede, spreek die Here.” {GS
174.2}
Hy het voortgegaan en daarop gewys dat ware geloof deur ‘n ‘n heilige lewe getoon
word. “Aangesien God ons verlos het, laat ons so wandel dat Hy ons kan aanneem. Is
julle ryk; laat julle goedere voorsien in die behoeftes van die armes. Is julle arm; laat julle
dienste aanneemlik wees vir die rykes. Maar as julle net vir julle self werk, is die diens
wat julle voorgee om aan God te bewys ‘n bedrog.”—D’Aubigne, boek VII, hoojstuk
7. {GS 174.3}
Die aandag van die volk was geboei. Die brood van die lewe is gebreek vir hongerige
siele. Christus was voor hulle opgehef bokant pouse, legate, keisers, en konings. Luther
het nooit verwys na sy eie gevaarlike posisie nie. Hy wou nie die voorwerp van medelyde
wees nie. Waar hy oor Christus gespreek het, het hy homself heeltemal vergeet. Hy het
agter die Man van Golgota geskuil, en getrag om Jesus alleen as die sondaar se Verlosser
voor te stel. {GS 175.1}
Op sy reis is die Hervormer met groot belangstelling bejeën. ‘n Gretige skare het om
hom saamgedring, en vriendelike stemme het hom gewaarsku van die doel van die
pousgesindes. “Hulle sal jou verbrand,” het sommige gesê; “jy sal tot as verbrand word
net soos hulle met Johannes Huss gemaak het.” Hierop het Luther geantwoord, “al sou
hulle ‘n vuur maak langs die hele pad van Worms tot by Wittenberg, en al sou die