Om de Race de Voltooien_

nederig, maar baie dringend, om ‘n algemene hervorming te beveel, en te sien dat dit
deurgevoer word.”—D’Aubigne, boek VII, hoojstuk 4. {GS 172.3}
Die raad het nou die verskyning van die Hervormer voor hulle geëis. Nieteenstaande
die smekings, besware, en dreigemente van Aleander, het die keiser eindelik sy
toestemming gegee, en Luther is voor die Ryksdag gedaag. Met die dagvaarding was ook
‘n vrygeleide gegee, wat sy terugkeer na ‘n plek van veiligheid verseker het. Hierdie
dokumente is na Wittenberg geneem deur ‘n boodskapper, wat gelas is om Luther na
Worms te begelei. {GS 172.4}
Die vriende van Luther was verontrus en in die nood. Wetende van die vooroordeel en
die vyandigheid teen hom, het hulle gevrees dat sy vrygeleide nie in ag geneem sou word
nie, en hulle het hom gesmeek om nie sy lewe in gevaar te stel nie. Sy antwoord was:
“Die pousgesindes begeer nie dat ek na Worms moet kom nie, maar hulle soek my
veroordeling en my dood. Dit maak nie saak nie; moenie vir my bid nie, maar vir die
woord van God. . . . Christus sal my Sy Gees gee om hierdie werktuie van dwaalleer te
oorwin. Ek verag hulle in my lewe; in my dood sal ek oor hulle triomfeer. Op Worms is
hulle besig om my te dwing om te herroep; dit sal my herroeping wees: Eers het ek gesê
dat die Pous Christus se plaasvervanger is; nou sê ek dat hy ons Heiland se teenstander en
die duiwel se apostel is.”—D’Aubigne, boek VII, hoojstuk 6. {GS 173.1}
Luther sou nie sy gevaarlike reis alleen aflê nie. Behalwe die koninklike boodskapper,
het drie van sy trouste vriende besluit om hom te vergesel. Melanchthon wou baie graag
by hulle aansluit. Sy hart was met Luther, en hy was baie begerig om hom te volg selfs
tot die dood indien nodig. Maar hy is nie toegelaat om saam te gaan nie. In geval Luther
omkom, sou hierdie jeugdige medewerker van hom die hoop van die Hervorming moet
wees. Toe die Hervormer van Melanchthon afskeid neem, het hy aan hom gesê: “As ek
nie terugkom nie, en my vyande my om die lewe bring, moet jy aanhou leer en vasstaan
in die waarheid. Werk in my plek. ... As jou lewe behou word, sal my dood nie eintlik
saak maak nie.”— Idem, hoojstuk 7.Die studente en burgers wat saamgekom het om
Luther te sien vertrek, was diep ontroer. ‘n Groot skare wie se harte deur die evangelie
aangeraak is, het hom wenend vaarwel gesê. Daarna het die Hervormer en sy metgeselle
van Wittenberg vertrek. {GS 173.2}
Onderweg het hulle opgemerk dat die mense verontrus is deur somber voorgevoelens.
Op sommige dorpe is daar geen eer aan hulle bewys nie. Op een plek waar hulle die nag
geslaap het, het ‘n vriendelike priester sy vrees te kenne gegee deur ‘n portret van ‘n
Italiaanse hervormer wat die marteldood gesterf het, aan Luther te toon. Die volgende
dag het hulle gehoor dat Luther se geskrifte te Worms veroordeel is. Boodskappers van
die keiser het die keiserlike dekreet afgekondig, en ‘n beroep op die mense gedoen om
die geskrifte wat in die ban gedoen is aan die magistrate te lewer. Die boodskapper wat
Luther begelei het, en wat begin vrees het vir sy veiligheid op die vergadering, en