Om de Race de Voltooien_

Hoofstuk 8—Voor Die Raad
‘n Nuwe keiser, Karel V, het die troon van Duitsland bestyg, en die afgesante van
Rome het na horn gehaas met gelukwense, en om hierdie vors oor te haal om sy mag teen
die Hervorming te gebruik. Maar aan die anderkant, het die keurvors van Sakse, aan wie
Karel baie te danke gehad het vir sy kroon, hom gesmeek om geen stappe teen Luther te
doen totdat daar eers aan hom ‘n verhoor toegestaan is nie. Dit het die keiser in groot
verleentheid gebring. Die pousgesindes sou met niks minder te vrede wees as ‘n
keiserlike bevel om Luther om die lewe te bring nie. Die keurvors het duidelik daarop
gewys dat “nóg sy keiserlike majesteit nóg enige ander persoon bewys het dat Luther se
geskrifte weerlê is nie;” daarom het hy versoek, “dat Doktor Luther van ‘n vrygeleide
voorsien moes word, sodat hy kon verskyn voor ‘n hof van geleerde, vrome, en
onpartydige regters.” — D’Aubigne, boek VI, hoojstuk 11. {GS 167.1}
Die aandag van alle partye was nou gevestig op die vergadering van die Duitse state
wat kort na die troonbestyging van Karel te Worms sou plaasvind. Belangrike
staatkundige vrae en belange sou deur hierdie nasionale raad bespreek word; vir die
eerste maal sou die prinse van Duitsland hulle jeugdige vors op ‘n raadsvergadering
ontmoet. Uit alle dele van die vaderland het waardigheidsbekleërs van kerk en staat
gekom. Wêreldlike owerhede, hooggebore, magtig, en ywerig vir hulle erfregte; prinslike
geestelikes, opgeblaas deur die bewussyn van hulle meerdere rang en gesag, hoflike
ridders en hulle gewapende volgelinge; en gesante van vreemde en verafgeleë lande —
almal het op Worms saamgekom. Maar die onderwerp wat die grootste belangstelling in
hierdie groot vergadering opgewek het, was die saak van die Saksiese Hervormer. {GS
167.2}
Karel het die keurvors vooruit gevra om Luther met hom saam te bring na die
Ryksdag; hy het hom verseker van beskerming, en het ‘n vrye bespreking belowe van die
geskilpunte, deur bevoegde persone. Luther wou graag voor die keiser verskyn. Sy
gesondheid was destyds nie van die beste nie; maar nogtans het hy aan die keurvors
geskryf: “As ek nie in goeie gesondheid na Worms kan gaan nie, sal ek my daarheen laat
dra siek soos ek is. Want as die keiser my roep kan ek nie daaraan twyfel dat dit die
roepstem van God Self is nie. As hulle geweld teen my wil gebruik, en dit is heeltemal
waarskynlik (want dit is nie vir hulle eie onderrig dat hulle my belas het om te verskyn
nie), dan plaas ek die saak in Gods hande. Hy wat die drie jongmanne in die brandende
vuuroond bewaar het, leef nog. As Hy my nie red nie, maak my lewe nie eintlik saak nie.
Laat ons slegs verhoed dat die evangelie blootgestel word aan die smaad van die
goddelose, en laat ons ons bloed daarvoor stort, uit vrees dat hulle mag oorwin. Dit is nie
vir my om te besluit wat of my lewe of my dood die meeste sou bydra tot die saligheid