Om de Race de Voltooien_

algemene medelyde met Luther was, het baie gevoel dat die lewe te kosbaar was om te
waag vir die saak van hervorming. Dit het geskyn of alles daarop gewys het dat die
Hervormer se werk binnekort sou afsluit. {GS 163.2}
Maar Luther was nog onverskrokke. Rome het sy vervloekings teen hom geslinger, en
die wêreld het gestaan en kyk, en nie getwyfel dat hy sou omkom of gedwing sou word
om in te gee nie. Maar met verskriklike krag het hy die vonnis van veroordeling teen
Rome teruggeslinger, en het hy in die openbaar sy besluit bekendgemaak om die kerk te
verlaat. In teenwoordigheid van ‘n skare studente, doktore, en burgers van alle range, het
Luther die pouslike bul verbrand saam met die kerkwette, die dekrete, en sekere geskrifte
wat die pouslike gesag gehandhaaf het. Hy het gesê: “My vyande kon, deur my boeke te
verbrand, die saak van die waarheid benadeel in die harte van die gewone mense, en kon
hulle siele vernietig; daarom ook verbrand ek hulle boeke. ‘n Ernstige stryd het nou net
begin. Totnogtoe het ek maar net met die Pous gespeel. Ek het hierdie werk in Gods
naam begin; dit sal sonder my en deur Sy mag beëindig word.” —D’Aubigne, boek VI,
hoojstuk 10. {GS 163.3}
In antwoord op die beskuldigings van sy vyande wat hom die swakheid van sy saak
verwyt het, het Luther gesê: “Wie weet of God my nie gekies en geroep het nie, en of
hulle nie liewer hoef te vrees dat deur my te verag hulle miskien God self verag nie? Met
die uittog uit Egipte het Moses alleen gestaan; tydens die regering van Koning Agab het
Elia alleen gestaan; Jesaja het alleen gestaan in Jerusalem; Esegiël alleen in Babilon. . . .
God kies nooit ‘n profeet of ‘n hoëpriester of enige ander groot persoonlikheid nie;
gewoonlik kies Hy onaansienlike en veragte manne, en eenmaal selfs ‘n veewagter —
Amos. In elke eeu moes die heiliges teen lewensgevaar, die grotes, konings, vorste,
priesters, en wyse manne bestraf. . . . Ek sê nie dat ek ‘n profeet is nie; maar ek sê dat
hulle behoort te vrees juis omdat ek alleen staan, en omdat hulle baie is. Hiervan is ek
seker, naamlik dat die woord van God met my is en nie met hulle nie.”— D’Aubigne,
boek VI, hoojstuk 10. {GS 164.1}
Maar dit was nogtans nie sonder ‘n vreeslike stryd in sy eie hart dat Luther besluit het
om homself eindelik af te skei van die kerk nie. Dit was in hierdie tyd dat hy geskryf het:
“Daeliks voel ek meer en meer hoe moeilik dit is om ontslae te raak van die
gewetensbesware wat mens van kindsbeen af ingeboesem is. O, hoeveel pyn het dit my
nie veroorsaak nie, al het ek ook die Skrifte aan my kant, om myself daartoe te bring om
alleen teen die Pous op te staan en hom voor te hou as die anti-Chris! Hoeveelmaal het ek
myself nie met bitterheid daardie vraag gestel wat so dikwels op die lippe van die
Roomsgesindes was: ,Is jy alleen wys? Is dit moontlik dat almal verkeerd is? Wat
daarvan as jy self miskien verkeerd is en baie ander siele in jou dwaling meesleep wat
eindelik vir ewig vervloek sal wees?’ So het die stryd in my hart en met Satan gewoed,