Om de Race de Voltooien_

nie.’ Kan die ryk van ‘n stedehouer verder strek as die van sy meerdere?”—D’Aubigne,
boek VI, hoojstuk 3. {GS 161.3}
Hy het as volg van die universiteite geskryf: “Ek is bevrees dat die universiteite die
groot poorte van die hel sal word, tensy hulle ywerig werk om die Heilige Skrifte te leer
en dit op die harte van die jeug te skryf. Ek raai niemand aan om sy kind te plaas waar die
Skrifte nie die eerste plek kry nie. Elke inrigting waarin mense nie onophoudelik besig is
met die studie van Gods woord nie moet aan verderf blootstaan.”—D’Aubigne, boek VI,
hoojstuk 3. {GS 161.4}
Hierdie oproep is vinnig oor die hele Duitsland versprei, en dit het ‘n magtige invloed
uitgeoefen op die volk. Die hele volk is in beroering gebring, en menigtes is opgewek om
hulle onder die banier van hervorming te skaar. Luther se vyande, brandende van
wraaksug, het by die Pous aangedring om beslissende stappe teen hom te doen. Daar is ‘n
dekreet uitgevaardig om sy leerstellings onmiddellik te veroordeel. Sestig dae is aan die
Hervormer en sy aanhangers toegestaan; as hulle in daardie tyd nie wou afsweer nie, sou
almal in die ban gedoen word. {GS 161.5}
Dit was ‘n groot krisis vir die Hervorming. Vir eeue reeds het Rome se vonnis van
ekskommunikasie magtige konings die skrik op die lyf gejaag; dit het magtige ryke met
ellende en verwoesting vervul. Diegene wat daardeur getref is, is oor die algemeen met
vrees en afsku beskou; hulle is afgeskei van gemeenskap met hulle medemens, en hulle is
as voëlvry beskou om uitgeroei te word. Luther was nie blind vir die storm wat op die
punt gestaan het om oor hom los te bars nie; maar hy het onwrikbaar gestaan, vertrouende
op Christus as sy steun en skild. Met die geloof en moed van ‘n martelaar het hy geskryf:
“Wat op die punt staan om te gebeur weet ek nie, ook wil ek nie weet nie. . . . Laat die
slag val waar hy wil, ek is nie bevrees nie. Nie een blaartjie val, sonder die wil van ons
Vader nie. Hoeveel meer sal Hy nie vir ons sorg nie! Dit is nie so vreeslik om vir die
Woord te sterf nie, aangesien die Woord wat vlees geword het, self gesterf het. As ons
met Hom sterf, sal ons met Hom lewe; en waar ons die weg betree wat Hy betree het voor
ons, sal ons ook wees waar Hy is, en vir ewig by Hom woon.”— D’Aubigne“ boek VI,
hoojstuk 9 (derde Londense ed., Walther,1840). {GS 162.1}
Toe Luther die pouslike bul ontvang, het hy gesê: “Ek verag dit en val dit aan as
duiwels, vals. . . . Dit is Christus Self wat daarin veroordeel word. . . . Ek verheug my om
hierdie dinge te ly vir hierdie goeie saak. Alreeds voel ek groter vryheid in my hart; want
nou weet ek dat die Pous die anti-Chris is, en dat sy troon die troon van Satan self is.”—
D’Aubigne, boek VI, hoojstuk 9. {GS 163.1}
Nogtans was die mandaat van Rome nie sonder uitwerking nie. Die gevangenis,
marteling, en die swaard is wapens wat magtig is om gehoorsaamheid af te dwing. Die
swakkes en bygelowiges het gesidder vir die dekreet van die Pous; en hoewel daar