Om de Race de Voltooien_

Luther was destyds nog nie heeltemal bekeer van al die dwalings van Rome nie. Maar
waar hy die Heilige Skrifte vergelyk het met die pouslike dekrete en instellings, is hy met
verbasing vervul. “Ek is besig om die dekrete van die pouse te lees,” het hy geskryf, “en
ek weet nie of die Pous die anti-Chris self is of sy apostel nie. Christus word daarin so
verkeerd voorgestel en selfs gekruisig.”— Idem, boek V, hoojstuk 1.Maar in hierdie tyd
was Luther nog ‘n sterk ondersteuner van die Katolieke Kerk, en hy het geen plan gehad
om homself ooit van sy gerneenskap af te skei nie. {GS 160.1}
Die Hervormer se geskrifte en sy leerstellings is tot elke nasie in die Christendom
versprei. Dit het versprei na Switzerland en Holland. Eksemplare van sy geskrifte het
hulle weg gevind na Frankryk en Spanje. Sy geskrifte is in Engeland aangeneem as die
woord van die lewe. Ook het die waarheid ver-sprei na België en Italië. Duisende is
gewek uit hulle dodelike slaap tot die vreugde en hoop van ‘n geloofslewe. {GS 160.2}
Rome het steeds woedender geword as gevolg van die aanvalle van Luther, en
sommige van sy fanatieke teenstanders, selfs doktore in Katolieke universiteite het
verklaar dat die een wat hierdie opstandige monnik om die lewe bring, sonder sonde sou
wees. Eendag het ‘n vreemdeling, met ‘n pistool onder sy mantel weggesteek, die
Hervormer genader en gevra waarom hy alleen rondgestap het. “Ek is in Gods hande,”
het Luther geantwoord. “Hy is my sterkte en my skild. Wat kan ‘n mens aan my
doen?”—D’Aubigne, boek VI, hoojstuk 2 . Toe hy hierdie w’oorde hoor het die
vreemdeling bleek geword, en hy het gevlug soos iemand wat vlug uit die
teenwoordigheid van hemelse engele. {GS 160.3}
Rome was vasberade om Luther te vernietig; maar God was sy beskutting. Sy
leerstellings is orals verkondig—“in huise en kloosters, ... in die kastele van die edelliede,
in die universiteite, en in die paleise van konings;” en edele manne het orals opgestaan
om hom te help in sy pogings.—Idem, boek VI, hooj-stuk 2. {GS 161.1}
Dit was omtrent hierdie tyd dat Luther, die werke van Huss lesende, ontdek het dat die
Boheemse Hervormer ook die groot waarheid van regverdigmaking deur geloof
voorgehou het, naamlik die waarheid wat hyself voorgehou en geleer het. “Ons almal,”
het hy gesê, “Paulus, Augustinus, en ek, is Hussiete sonder om dit te weet!” “God sal dit
seker aan die wêreld besoek, naamlik dat die waarheid reeds ‘n eeu gelede verkondig is,
maar verbrand is!”—Wylie, boek VI, hoojstuk 1. {GS 161.2}
In ‘n beroep op die keiser en die edelliede van Duitsland ten behoewe van die
hervorming van die Christelike geloof, het Luther aangaande die Pous geskryf: “Dit is ‘n
vreeslike iets om die man wat homself noem Christus se plaasvervanger, ‘n prag te sien
vertoon ongeëwenaard deur enige keiser. Is hierdie man soos die arme Jesus, of die
nederige Petrus? Hy is, sê hulle, die heer van die wêreld! maar Christus, wie se
plaasvervanger hy beweer om te wees, het gesê, “My koninkryk is nie van hierdie wêreld