Om de Race de Voltooien_

verydel. Aan Frederick, die keurvors van Sakse, het hy in ‘n brief uitdrukking gegee aan
sy woede, Luther bitter beskuldig, en van Frederick het hy geëis dat die Hervormer na
Rome gestuur ofuit Sakse verban moes word. {GS 158.3}
In sy verdediging het Luther daarop aangedring dat die legaat of die Pous sy dwalings
uit die Skrifte moes bewys, en hy het die plegtigste belofte gemaak dat hy sy leerstellings
sou herroep as daar kon bewys word dat hulle in stryd is met die woord van God. En hy
het sy dankbaarheid aan God betuig dat hy waardig geag is om te ly vir so ‘n heilige
saak. {GS 159.1}
Destyds het die keurvors nie veel geweet van die hervormende leerstellings nie, maar
die openhartigheid, krag, en duidelikheid van Luther se woorde het ‘n diep indruk op
hom gemaak; en Frederick het besluit om as Luther se beskermer op te tree totdat dit sou
bewys word dat hy verkeerd is. In antwoord op die legaat se versoek, hy het geskryf: “
,Aangesien Doktor Martin voor jou verskyn het op Augsburg, behoort jy tevrede te wees.
Ons het nie verwag dat jy sou probeer om hom te dwing om te herroep sonder om hom te
oortuig van sy dwalings nie. Nie een van die geleerde manne in ons gebied het my
meegedeel dat Martin se leerstellings duiwels, anti-Christelik, of ketters is nie.’ En wat
meer is, die prins het geweier om Luther na Rome te stuur, of hom uit sy staat te
verban.”—D’Aubigne, boek IV, hoojstuk 10. {GS 159.2}
Die keurvors het besef dat daar ‘n algemene verslapping was van die bande van die
maatskaplike lewe. Daar was behoefte aan ‘n groot hervormingswerk. Die ingewikkelde
en duur inrigtings om misdaad te verhoed en te straf, sou onnodig wees as mense maar
die eise van God erken, en gehoorsaam, asook die inspraak van ‘n verligte gewete. Hy het
gesien dat Luther met hierdie doel voor oë gewerk het, en in die geheim was hy verheug
dat daar ‘n beter invloed in die kerk aan die werk was. {GS 159.3}
Ook het hy gesien dat Luther as professor aan die Universiteit baie suksesvol was.
Nog skaars ‘n jaar het verloop vandat Luther sy stellings op die kasteelkerk geplak het, en
alreeds was daar ‘n groot vermindering in die getal bedevaarders wat die kerk besoek het
tydens die Fees van Alle Heiliges. Rome is beroof van aanbidders en offergawes, maar
hulle plek is ingeneem deur ‘n ander klas, wat nou na Wittenberg gekom het, nie as
bedevaarders om die relikwiëe te aanbid nie, maar as studente om sy sale van geleerdheid
te vul. Die geskrifte van Luther het orals nuwe belangstelling in die Heilige Skrifte
opgewek, en nie alleen uit alle dele van Duitsland nie, maar ook uit ander lande het
studente toegestroom na die Universiteit. Jongmanne wat vir die eerste maal Wittenberg
aanskou het, “het hulle hande opgehef na die hemel en God gedank omdat Hy toegelaat
het dat die lig van die waarheid uit hierdie stad sou skyn soos uit Sion vanouds, en
vanwaar dit versprei het tot die mees afgeleë lande.”—D’Aubigne, boek IV, hoojstuk
10. {GS 159.4}