Om de Race de Voltooien_

D’Aubigne, boek IV, hoojstuk 2.Ten einde die verpestelike kettery wortel en tak uit te
roei, het die Pous sy afgesant verder beveel, om almal te verban, ongeag hulle posisie in
die kerk of die staat, behalwe die keiser, wat sou nalaat om Luther en sy aanhangers te
gryp en hulle oor te lewer aan die wraak van Rome. {GS 153.3}
Hier het ons die ware gees van die pousdom. Geen spoor van Christelike beginsel, of
selfs van gewone regverdigheid, was in die hele dokument te vind nie. Luther was ‘n
groot afstand van Rome; hy het geen geleentheid gehad om te verduidelik of homself te
verdedig nie; en nogtans voordat sy saak ondersoek is, is hy summier as ketter verklaar,
en daardie selfde dag vermaan, beskuldig, verhoor, en veroordeel; en dit alles deur die
heilige vader soos die homself noem, die opperste onfeilbare gesag in kerk en staat! {GS
154.1}
Gedurende hierdie tyd, toe Luther sulke groot behoefte aan die raad en medelyde van
‘n troue vriend gehad het, is Melanchthon deur die Voorsienigheid van God na
Wittenberg gestuur. Jonk in jare, bedeesd in houding, het Melanchthon se gesonde
oordeel, uitgebreide kennis, boeiende welsprekendheid, verbind met reinheid en
opregtheid van karakter, vir hom algemene agting en bewondering gewin. Sy skitterende
talente was nie meer opvallend as sy sagmoedigheid nie. Hy het baie gou ‘n ywerige
dissipel van die evangelie geword, asook Luther se betroubaarste en beste ondersteuner.
Sy sagmoedigheid, versigtigheid, en deeglikheid het gedien as aanvulling van Luther se
moed en ywer. Hulle samewerking het krag aan die Hervorming verleen, en dit was ‘n
bron van groot bemoediging vir Luther. {GS 154.2}
Augsburg is aangewys as die plek waar die verhoor sou plaasvind, en die Hervormer is
te voet daarheen. Daar was groot besorgdheid oor hom. Openlike dreigemente is gemaak
dat hy op weg sou vermoor word, en sy vriende het hom gesmeek om nie te gaan nie.
Hulle het hom selfs gesmeek om Wittenberg vir ‘n tyd te verlaat, en skuiling te gaan soek
by diegene wat hom graag sou beskerm. Maar hy wou nie die plek verlaat waar God hom
geplaas het nie. Hy het gevoel dat hy die waarheid getrou moes handhaaf, nieteenstaande
die storms wat teen hom gewoed het nie. Hy het gesê: “Ek is soos Jeremia, ‘n man van
stryd en twis; hoe meer dreigemente hulle maak, hoe blyer word ek. . .. Hulle het alreeds
my eer en reputasie vernietig. Daar bly nog net een ding oor; dit is my veragtelike
liggaam; laat hulle dit neem; desdoende kan hulle slegs my lewe met ‘n paar uur verkort.
Maar wat my siel betref, dit kan hulle nie neem nie. Hy wat die woord van Christus aan
die wêreld wil verkondig moet enige oomblik die dood verwag.”—D’Aubigne, boek IV,
hoojstuk 4. {GS 154.3}
Die berig van Luther se aankoms op Augsburg het groot tevredenheid verskaf aan die
pouslike afgevaardigde. Hierdie lastige ketter wat die aandag van die hele wêreld getrek
het, was nou in die mag van Rome soos dit geskyn het; en die afgevaardigde was
vasbeslote dat hy nie sou ontsnap nie. Die Hervormer het nagelaat om ‘n vrygeleide te