Om de Race de Voltooien_

geroep het om die plegtige waarhede vir hierdie tyd aan ander te verkondig. Hierdie
waarhede sal die vyandigheid van Satan opwek, en van manne wat sy fabels liefhet. In
die stryd met die bose magte, het ons behoefte aan iets meer as verstandelike krag en
menslike wysheid. {GS 152.1}
Wanneer sy vyande hulle beroep het op gebruike en tradisie, of op bewerings en gesag
van die Pous, het Luther hulle geantwoord met die Bybel en die Bybel alleen. Hier was
argumente wat hulle nie kon weerlê nie; daarom het die slawe van formalisme en
bygeloof geskree om sy bloed, soos die Jode geskree het om die bloed van Christus. “Hy
is ‘n ketter,” het die Roomse yweraars geskree. “Dit is hoogverraad teen die kerk om so
‘n nare ketter ‘n uur langer te laat lewe. Maak dadelik die galg klaar vir hom!”—
D’Aubigne, boek III, hoojstuk 9.Maar Luther het nie die slagoffer van hulle woede
geword nie. God het ‘n werk vir hom gehad, en engele van die hemel is gestuur om hom
te beskerm. Baie, egter, wat die dierbare lig van Luther ontvang het, het die voorwerpe
geword van Satan se wraak, en vir die ontwil van die waarheid het hulle onbevrees
marteling en die dood verduur. {GS 152.2}
Luther se leer het die aandag getrek van dinkende mense deur die hele Duitsland. Uit
sy preke en geskrifte het daar ligstrale geskyn wat duisende wakker gemaak en verlig het.
‘n Lewende geloof het in die plek gekom van die dooie formalisme waarin die kerk so
lank verkeer het. Die volk het daeliks vertroue verloor in die bygeloof van Romanisme.
Die skeidsmure van vooroordeel het begin wyk. Die woord van God, waardeur Luther
elke leerstelling en elke aanspraak getoets het, was soos ‘n tweesnydende swaard, wat sy
weg gesny het tot die harte van die volk. Orals was daar ‘n begeerte vir geestelike
vooruitgang. Orals was daar so ‘n honger en dors na geregtigheid soos wat vir geen eeue
gesien is nie. Die oë van die volk, so lank gevestig op menslike rites en aardse
middelaars, was nou met boetvaardigheid en geloof op Christus, die gekruisigde,
gevestig. {GS 153.1}
Hierdie algemene belangstelling het nog meer die vrees van die pouslike outoriteite
opgewek. Luther is gelas om in Rome te verskyn op aanklag van kettery. Die bevel het sy
vriende met vrees vervul. Hulle het die gevaar maar te goed besef wat hom in daardie
bedorwe stad bedreig het, wat reeds dronk was met die bloed van die martelare van Jesus.
Hulle het beswaar gemaak dat hy na Rome sou gaan en hulle het versoek dat hy in
Duitsland moes verhoor word. {GS 153.2}
Hierdie reeling is eindelik getref, en die Pous het ‘n afgesant aangestel om die saak te
verhoor. In die bevele wat die Pous aan hierdie afgesant gegee het, is daar verklaar dat
Luther alreeds as ketter veroordeel is. Daarom was dit aan die gesant opgedra “om hom te
vervolg en sonder verwyl stil te maak.” In geval hy sou vasstaan, en die afgesant hom nie
in die hande kon kry nie, is hy gemagtig om “hom in elke deel van Duitsland voëlvry te
verklaar, te verban, te vervloek, en om almal in die ban te doen wat hom aanhang.”—