Om de Race de Voltooien_

vyf-en-negentig stellings bevat het teen die leer van aflate. Hy het sy bereidwilligheid
verklaar om hierdie stellings die volgende dag by die Universiteit te verdedig teen
enigeen wat dit sou goeddunk om hulle aan te val. {GS 149.1}
Sy stellings het algemene aandag getrek. Hulle is gelees en herlees, en orals is hulle
bespreek. Daar het groot opgewondenheid geheers in die universiteit sowel as in die stad.
Deur hierdie stellings is daarop gewys dat die mag om sonde te vergewe, en die straf
daarop kwyt te skeld, nooit aan die Pous of aan enige ander man gegee is nie. Die hele
ding was ‘n gedrog —‘n slimstreek om geld af te pers deur gebruik te maak van die
bygeloof van die volk —‘n listige plan van Satan om die siele te vernietig van almal wat
sou vertrou op sy leuenagtige aanmatigings. Ook is duidelik daarop gewys dat die
evangelie van Christus die kosbaarste skat van die kerk is, en dat die genade van God wat
daarin geopenbaar is, vryelik gegee word aan almal wat dit soek deur bekering en
geloof. {GS 149.2}
Luther se stellings het bespreking uitgedaag; maar nie een het die uitdaging
aangeneem nie. Die vrae wat hy geopper het, het binne ‘n paar dae deur die hele
Duitsland versprei, en binne ‘n paar weke deur die ganse Christendom. Baie toegewyde
Roomsgesindes, wat die vreeslike goddeloosheid wat in die kerk geheers het, gesien en
betreur het, maar nie geweet het hoe om dit te bestry nie, het die stellings met groot
vreugde gelees en daarin die stem van God verneem. Hulle het gevoel dat die Here
genadiglik Sy hand uitgestrek het om die vinnigstygende vloedgolf van verderf wat van
die stoel van Rome gevloei het, te stuit. Vorste en magistrate het hulle in die geheim
verbly dat daar eindelik ‘n perk gestel sal word aan die aanmatigende mag wat die reg
ontken het om appél aan te teken teen sy uitsprake. {GS 149.3}
Maar die sondeliewende en bygelowige skares was verskrik toe die valse redenasies
wat hulle aan die slaap gesus het, weggeveeg sou word. Listige geestelikes, verstoor in
hulle werk om misdade toe te laat, en siende dat hulle inkomste in gevaar was, was
woedend, en hulle het saamgespan om hulle aanmatigings te handhaaf. Die Hervormer
sou teen bitter beskuldigers te staan kom. Sommige het hom beskuldig dat hy haastig en
uit drif gehandel het. Ander het hom van aanmatiging beskuldig, en verklaar dat hy nie
deur God gelei is nie, maar uit hoogmoed en voortvarendheid optree. “Wie weet nie,” het
hy geantwoord, “dat ‘n mens maar selde nuwe idees verkondig sonder die skyn van ‘n
mate van hoogmoed en sonder die beskuldiging dat hy twis uitlok? . . . Waarom is
Christus en die martelare gedood? Omdat dit geskyn het of hulle trotse veragters van die
wysheid van die tyd was, en omdat hulle nuwe dinge verkondig het sonder om eers
nederig die orakels van die outydse menings te raadpleeg.” {GS 150.1}
Weer het hy gesê, “Wat ek ook al doen, sal gedoen word, nie met menslike wysheid
nie, maar deur die raad van God. En as dit die werk van God is, wie sal dit stopsit? As dit
nie die werk van God is nie, wie kan dit voorthelp? Nie my wil nie, nóg hulle s‘n nóg