Wandelmagazine_04_2022

Tim Voors
Lopend vuur
Als ik Tim op afstand spreek zit hij ergens in New
Mexico in een typisch Amerikaanse diner te ontbijten
met een stapel pancakes met bosbessen, waarna
er ook nog eieren met spek volgen. Even een goede
bodem leggen voor zijn laatste week wandelen in de
Amerikaanse wildernis. Want onderweg bestaat zijn
dieet vooral uit mueslirepen, pindakaas en misosoep.
“Ik ben nu echt graatmager.”
TEKST WILLY VAN DE RIET
FOTO TIM VOORS
Tim loopt de Continental Divide Trail, een route van
5000 kilometer die loopt van de grens van Canada
dwars door de USA naar de grens met Mexico. Hij
heeft er vijf maanden voor uitgetrokken.
“Embrace the brutality, is wat ze er hier zeggen en het is inderdaad
af en toe behoorlijk pittig, maar ik ben inmiddels aardig gewend
aan de bergen, grizzlyberen, zwarte beren, elanden, ratelslangen,
sneeuw, blow-downs (omgewaaide bomen) en onweer onderweg.
Alleen poema’s heb ik nog niet gezien, maar die zijn hier wel degelijk.
Deze thru-hike is met geen enkele andere te vergelijken, Amerika
is en blijft het grootste, wildste, leegste en eindeloos mooiste
land om in te wandelen. Hier is de wildernis echt ‘the land of the
free, and home of the brave’.”
Wanneer ben je ‘serieus’ gaan wandelen? Ik heb begrepen
dat je onder meer geïnspireerd was door het boek Wild, dat
ook is verfilmd.
“Eigenlijk is mijn vrouw ermee begonnen: na tien jaar in een gezin
met jonge kinderen had zij zin om alleen de Camino te gaan lopen.
Het is belangrijk om af en toe dingen alleen te doen. Voor mij was
het heel speciaal om een maand alleen voor de kinderen te mogen
zorgen. Als gezin hebben we verschillende stukken van de Camino
gelopen tijdens zomervakanties. Pas vanaf mijn veertigste ben ik
echt alleen gaan lopen: eerst een weekje, toen de 88 Temples Trail
in Japan en later de PCT (Pacific Crest Trail, red.) door Amerika.
Toen ik eenmaal het thru-hiken had ontdekt, is het wat uit de hand
gelopen. Het heeft wel invloed gehad op onze kinderen. Eerst vonden
ze wandelen gewoon stom, zoals dat hoort bij tieners. Maar nu
heeft mijn negentienjarige dochter afgelopen zomer, op eigen initiatief,
de Camino in haar eentje gelopen. Het feit dat ze er alleen op
uit is getrokken, maakte mij erg trots. Je vertrouwde bubbel even
uitstappen is zo waardevol, je weet nooit wat er gaat gebeuren. En
ook al is dat spannend, het geeft je vaak de meest bijzondere ervaringen.”
“Ik heb niet een uitgesproken reden waarom ik loop, maar eerder
honderd kleine redenen: de hang naar avontuur, een onrustig verlangen
naar afwisseling, omdat ik me dagenlang kan verliezen in de
wildernis – totdat mijn eten op is en ik naar een stadje moet om bij
te kopen – omdat ik overal kan wildkamperen, fikkies stoken, onder
de sterren slapen … Dat, en de eindeloze stilte en focus om te kunnen
nadenken over het verleden, heden en toekomst. Het is helend
op zo veel vlakken! But at the end of the day it’s the people, it’s the
people.” Onderweg ontmoet ik altijd fascinerende mensen die mij
inspireren en bij wie ik me blij, vrij en veilig voel. Amerikanen
vooral, onder de tattoos en altijd aan het blowen, maar ook Duitsers,
Fransen en Zwitsers en een enkele Nederlander. Leeftijden
variërend van 18 tot 77 jaar en er zijn veel minder vrouwen dan
mannen. Waarschijnlijk door het grizzlyberengehalte op bepaalde
stukken, waardoor de route als gevaarlijk wordt gezien.”
Je hebt inmiddels meerdere boeken geschreven over je tochten.
Rond deze periode komt je derde boek uit: Noorderlichtlopers,
over een tocht door Kungsleden.
“Het is de weerslag van mijn tocht naar deze laatste Europese wildernis.
Ik hoop hiermee mensen echt te inspireren. Kungsleden in
Noord-Zweden is perfect voor je eerste wandeltrekking met wildkamperen.
Een veilig, niet al te zwaar terrein en toch is het avontuurlijk
zonder allerlei beperkende regeltjes zoals in Nederland.
Ontberingen zullen je deel zijn, maar boven alles zal je genieten
van de weidse natuur en het avontuur. De rendieren rennen om je
heen en als je geluk hebt, kun je ’s nachts ook het noorderlicht
zien.”
Je loopt ook om geld op te halen voor de Homiesfoundation.
“Het afgelopen half jaar was ik dakloos in Amerika, maar uit eigen
keuze. Dat is heel anders voor de dak- en thuislozen in Nederland
en het zijn er nu bijna veertigduizend. Tijdens mijn CDT-tocht heb
ik fondsen geworven voor deze stichting. Ik roep de lezers van
Wandel magazine dan ook bij deze op om een donatie te doen, dat
wordt enorm gewaardeerd.”
Doneren kan via:
www.homiesfoundation.nl
Noorderlichtlopers
Tim Voors | Fontaine Uitgevers |
ISBN 9789464042108
4-2022 Wandelmagazine 9