Wandelmagazine_04_2022

terug en werden tegelijkertijd emotioneel
bij de gedachte van het ontnemen van zo
veel garnalenlevens voor een culinaire hap.
En ik sta stil bij een indrukwekkende
gebeurtenis. Op de dag dat we mijn vader
gecremeerd hadden, lagen mijn verloofde
Melissa en ik hier in de duinen bij het
Schoorlse strand. Het was vreemd genoeg
een mooie, liefdevolle dag, met verdriet
maar ook blijdschap om het prachtige leven
dat wij leiden, mede dankzij Fred. Op weg
naar het strand op de fiets zei ik hardop,
toen we een platgereden zandhagedis
zagen, dat ik heel graag een levende wilde
fotograferen. Eenmaal in ons duinpannetje
voelde ik iets op mijn been, richtte me op
en daar zat warempel een hagedis op mijn
knie. Hij keek me pontificaal aan. Ik
maakte snel een filmpje en toen zoefde hij
het zand in. Ik kan het niet anders zien dan
als een ultieme toegift van mijn fantastische
vader.
Van noord naar zuid
Naarmate de reis zuidwaarts gaat, wordt
het licht en begeven de eerste joggers en
vroegzwemmers zich op het strand. De
meeuwenpoep steekt steeds duidelijker af
tegen de ondergrond en verraadt dat het
zand van kleur aan het veranderen is. Van
wit poederzand nabij Camperduin naar
gelige en grovere zandkorrels zuidelijker.
Het verschil tussen gletsjerafzettingen daterend
van de laatste ijstijd in het noorden en
rivierafzettingen van onder andere het Oer-
IJ in het zuiden.
Bij Bergen aan Zee rennen honden kwispelstaartend
achter elkaar aan en zitten
twee yogi in een moeilijke positie te mediteren.
Ik denk terug aan 1992 toen mijn
twee neven dit strand pachtten en ik er als
zeventienjarige jongen een seizoen lang de
bedjes mocht opzetten, de korven verhuurde
en elke avond het strand schoonmaakte.
Het wordt drukker bij Egmond.
Ook komen er vliegtuigen laag overvliegen
om zich in de juiste baan voor Schiphol te
manoeuvreren.
Als ik over het zeewater kijk, zie ik de windmolenparken
liggen, sommigen vinden het
horizonvervuiling, ik kijk er met veel
genoegen naar. Wat mij wel stoort is de
aanblik voor het eindpunt. De immense
rokende schoorstenen van Tata Steel doemen
op achter Wijk aan Zee. Met pijn aan
mijn voeten, een verkrampte dijspier en een
steek in mijn hamstring kom ik, na ruim
negen uur strandlopen, eindelijk aan in
Wijk. Ik neem me voor de volgende keer
goede wandel schoenen te dragen.
Als je vanaf het Nivon-natuurvriendenhuis
richting Schoorl aan Zee wandelt, kom je door
het mooiste deel van de wandeling; hier stuift
het zand soms het hele fietspad onder.
“De natuur is hier
altijd in beweging,
wat het extra
spannend maakt”
4-2022 Wandelmagazine 61