Wandelmagazine_04_2022

Tussen de oren
70
80
70
75
80
Kuuroorden in Duitsland
Bad Ems & Bad Bentheim
Podagristenpad
Bossen, velden
en stille kanalen
Zweden
Wintersport in Dalarna
En ook nog
04 Onderweg
09 Lopend vuur – Tim Voors
12 Uitgerust
16 Frisse Neus – De grote vijf van de Molenplas
55 Offline – Tineke Zwijgers
56 Natuur om de hoek – Volgermeerpolder en Waterland
68 Boeken
84 Mijn stek
87 Colofon
Als hoofdredacteur wordt van je verwacht dat je je in
de interesses en verwachtingen van de lezers
verplaatst en je eigen voorkeuren wegvlakt. Op deze
bladzijde mag ik een uitzondering maken. Eilanden
bezorgen mij niet zelden ‘koorts’: een claustrofobische
benauwdheid bij de gedachte dat ik vastzit op
een lap grond omringd door water. En dan is dat door
mij gewoon door het visuele ingegeven: op een eiland
mis ik een landschappelijke horizon. Een (aards)
landschap dat tot aan de horizon voort golft, houdt
de belofte in dat er achter die horizon nog meer is
om te ontdekken. Ruimte. Totale vrijheid. Dat idee mis
ik op een eiland. Bij de kusten houdt de wereld
gewoon op te bestaan. What you see is what you get.
En niets meer.
Tuurlijk zit dit bij mij puur tussen de oren! Ik ben voor
Wandelmagazine in de afgelopen jaren ook wel vaker
op een eiland onderweg geweest – prachtige
wandelingen op de Azoren, Tenerife en het Finse
Hailuoto staan me bij. Als ik dan op een verheven
uitkijkpunt midden op zo’n eiland sta, verbaast het mij
iedere keer weer dat ik een hele, afgebakende wereld
in één oogopslag kan overzien, van kust tot kust. Een
soort God-gevoel bijna. Het hele leven speelt zich op
dit nietige stukje grond af: een krioelende gemeenschap,
een kolonie van duizenden mieren die elke dag
de kinderen naar school sturen, boodschappen doen,
werken, eten, slapen … En dat er dan ook nog eens
planten en dieren op zo’n eenzaam stuk steen
kunnen bestaan wakkert mijn verwondering nog
meer aan (hoe zijn die plantjes hier terechtgekomen
dan?).
Enkele jaren geleden keek ik vanaf een excursieboot
vanuit de oceaan terug op Madeira. In mijn gezichtsveld
een enorm rotsblok dat half boven de oceaan
uitstak, alsof een gigantische meteoriet er was
neergestort. Bommetje! Wat voor soort tsunami moet
dát niet teweeg gebracht hebben, was het eerste wat
bij mij opkwam (ja, mijn fantasie is zo oneindig als de
zee). Koorts is dus niet alleen benauwdheid. Koorts is
ook opwinding, fascinatie, en eilanden zijn immer
fascinerend. Daarom zijn het zulke geweldige
wandelbestemmingen. In dit nummer hebben we
verhalen over enkele heel bijzondere exemplaren
verzameld. Echte aanraders. Maar er wonen? Nee,
dank je. Daar krijg ik het dan toch iets te benauwd
van …
Omslag: Bij de kust in het uiterste noorden van het Griekse eiland Karpathos.
Foto: Monique van Gaal
@jvandevo
@mild_adventures