Wandelmagazine_04_2022

Bovenwindse Eilanden
om er land te bewerken. “They grow like
hell”, zegt James terwijl hij het volgende
olifants oor beetpakt. Als je niet regelmatig
kapt, is het pad zo verdwenen, begrijpen
we. Trots claimt James af te stammen van
Schotse, Ierse en Franse voorouders die
zich in de zeventiende eeuw op Saba vestigden.
Zijn familie komt uit Mary’s Point,
het dorpje dat in 1936 op last van de overheid
werd verlaten omdat de klif waarop
Mary’s Point ligt, dreigde in te storten.
Alleen in Boven.
De hoogste berg van het Koninkrijk is Mount Scenery.
berg. We klommen door het dichte regenwoud
aan de noordkant omhoog en over
1064 treden aan de andere kant naar beneden,
naar het witte dorp met de rode daken
en groene luiken, Windwardside.
Crocodile James
Saba is een vulkaaneiland waar de mensen
hoog boven zee wonen op de grens van de
dorre onderkant en de groene bovenkant.
De top van de berg is meestal in nevel
gehuld. Waar de bomen baarden dragen en
de wolken geheimzinnig door het oerwoud
glijden, staan we plots oog in oog met een
in het zwart geklede man. In zijn hand een
machete. Hij heft het enge ding en met een
paar rake klappen bevrijdt hij het pad van
overhangende bladeren van het olifantsoor.
Alle planten zijn hier groot. De gele en
rode bloemen van de kreeftenklauw zijn
adembenemend mooi. “Ze noemen me
meestal Crocodile James.” Samen met een
maatje houdt hij de eeuwenoude paden
schoon voor ons wandelaars. Wegen had je
tot 1938 niet, alleen paden en trappen. De
Sabanen gingen tot aan de top van de berg
The Promised Land
Vier jaar geleden lazen we over het dorp in
een Hollandse krant. Prinses Beatrix had er
een wandelroute geopend. “En die heb ik
aangelegd”, glundert James. De volgende
morgen staan we met hem onder aan de
klif waarop Mary’s Point ligt. Een paar kinderen
rennen over het zwarte strand om
samen met hun vader de golven in te duiken.
Moeder bekijkt het vanuit haar rode
strandstoel; op veilige afstand van de loodrechte
klif, waar donkergrijze rotsblokken
gevaarlijk ver uit steken. We gaan over de
houten trappen van James omhoog. Hij liet
er afgedankte elektriciteitspalen voor in
stukken zagen. Die palen waren ruim voorhanden
toen, na weer een alles vernietigende
orkaan, besloten werd de elektriciteitsdraden
onder de grond te leggen. Als
het bos zich opent kijken we uit over een
azuurblauwe Wells Bay, een baai waar in
het begin van de negentiende eeuw buitgemaakte
schepen witgewassen werden.
Nadat ze overgeschilderd waren en ontdaan
van kenmerkende dingen, zorgden
helers uit Statia voor de rest. Na weer een
paar trappen bereiken we het verlaten
Mary’s Point. Kriskras tussen de terrassen
liggen overgroeide restanten van cisternen.
Hierin wordt net als elders op Saba regenwater
opgevangen. Tot de komst van de
zeewaterdestilleerderij was Saba volledig
afhankelijk van regenwateropvang. Nu is
Mary’s Point een dorp zonder huizen. Toen
de bewoners gedwongen werden weg te
trekken, namen ze hun houten huizen mee
naar The Bottom, het hoofddorp van Saba.
Daar zijn ze weer opgebouwd in een buurt
die bekend staat als The Promised Land.
28 Wandelmagazine 4-2022