September - Oktober - magazine Curando Oost

Marietje en Bertje...
door Raf Ingels
Viermaal per jaar worden de bewoners van het Patershof uitgenodigd voor
een vergadering: altijd goed voorbereid, gericht op wat het leven hier kan
verbeteren en op alles wat de mens soms met zich meedraagt. Marietje had
die namiddag nog niets gezegd maar moest nog heel veel kwijt over de
manier waarop haar man, die tijdens de eerste Coronagolf overleden was,
van haar was weg-ge-rukt! Het raakte me heel diep. Kort daarna viel ze,
brak haar heup en na haar revalidatie ging ik haar opzoeken met iemand
van de medewerksters.
"Bertje was mijn 1ste lief", zei ze. "Ik werkte in de fabriek en hij moest naar
het leger. Ik weet nog goed dat we met de velo aan het rijden waren en
ineens zei hij: stopt e kè. Hij drukte mij dicht tegen zijne gilet aan en zei: 'k
zien joen gèren, en die liefde is altijd gebleven meer dan zestig jaar lang. Hij
was zo goed als God voor mij, altijd bezorgd, groots in het kleine en het
grote volbracht hij in alle eenvoud.
Ik moest het goed hebben! Wij hadden een plantenkwekerij en toen die voor
de markt 's avonds moesten geteld worden, zei hij; go gie mo goan slopen,
meistje, ik doe morgen wel e tuksje. Zo was hij."
Toen begon Corona! Niemand kende dat of kon ermee omgaan. Het begon
in China, bereikte Europa en heel snel was het in het Patershof, tot in de
kamer waar Marietje en Bertje woonden. Aan de handsteun in de gang hing
een strik en er stond een doos met speciale kledij voor de
verpleegkundigen. Bertje kreeg koorts en een paar dagen later overleed hij.
"Heel vlug kwamen ze hem halen en ik zat daar. Ik zag hem nog in zijn bed
liggen en toch was hij er niet meer. Nog even een groet gaan brengen, het
mocht niet. Kunt ge u dat voorstellen, wij die elkaar zo lang en graag
hadden gezien.
Niets mocht en ik bleef alleen, gebroken achter: "on-menselijk!"
6