jg 24 jaarboek 4 - Reynaertgenootschap

Tiecelijn 24
terwijl de laatste vreugdevuren na de Reynaerthappening van 21 september
nog nasmeulen, wordt op 26 oktober 1985 luisterrijk hulde gebracht aan de
nestor van alle toenmalige Wase reynaerdofielen. Priester Jozef de Wilde wordt
tijdens het zesde colloquium van het Oost-Vlaams Verbond van Kringen voor
Geschiedenis op gepaste wijze gelauwerd. 7 Dat de vos zelf even op adem wil
komen, laat zich best wel raden.
In de ban van Europa: 1992
Maar niet erg lang wordt de vos rust gegund. En hoewel hij zich hoogst zelden
laat verschalken, worden naar het einde van de jaren tachtig toe initiatieven
ontplooid die het daar beslist op aanleggen. In 1988 gaat het intussen
gedigitaliseerde 8 en sinds 2010 online raadpleegbare Reynaerttijdschrift
Tiecelijn van start, onder de bezielende redactie van Marcel Ryssen, Rik van
Daele en de betreurde Herman Heyse (1937-1992). Het daarop volgende
jaar verschijnt het allang aangekondigde boek van Jozef de Wilde: Van den
vos Reynaerde ontsluierd (uitgegeven als Kultureel jaarboek voor de provincie
Oost-Vlaanderen, Gent, 1989). Voor De Wilde schuilen historische figuren
achter de dierennamen en is ‘Willem die madock makede’ een zekere magister
Willelmus Physicus, die op het eind van de twaalfde eeuw als klerk in dienst
was van Zeger II, burggraaf van Gent. De Wilde schrijft een even stimulerend
als controversieel boek, dat ook Rik van Daeles naar handschrift F vertaalde
versie van het epos bevat. Meer dan ooit staat Reynaert in het centrum van de
belangstelling. Meegesleurd door deze Reynaerthausse bekruipt Jaak van der
Helst de verzoeking een totaal nieuw Reynaertspel te creëren. Schemerig zijn de
eerste plannen, maar de inspiratie van Pinksteren laat het niet bepaald afweten,
trouw aan vers 41 e.v. van het epos: ‘Het was in eenen tsinxen daghe / Dat beede
bosch ende haghe / Met groenen loveren waren bevaen’ (naar handschrift A).
In de loop van 1989 en 1990 werken Jaak van der Helst, Freddy Poeck, Marcel
Ryssen en ondergetekende aan een anders gestemde en elders gehuisveste
Reynaert. Er komt een scenario tot stand waarin de Europese gestalte van de
vos aan zijn trekken komt. Het wordt een langzame geboorte. De geboorte
van een meervoud. Voor de vos die in 1992 zijn opwachting maakt zijn de
interne grenzen alvast gesloopt. 9 In tegenstelling tot Jos Houben gaat de
schrijversbent ervan uit dat het ‘volledige’ Reynaertverhaal herkenbaar moet
zijn in de bewerking, tot aan Belijns onfortuinlijke terugkeer met Cuwaerts
~ 64 ~