jg 24 jaarboek 4 - Reynaertgenootschap

Tiecelijn 24
gezwegen. Waar dag en nacht door elkaar lopen. ‘Daar zitten we dan, in een
zwijgen dat ons niet geneest’ (p. 44). Maar het ter plekke zwijgen, liggen, luisteren,
stappen, timmeren ‘op de toetsen’ (p. 48), wordt blad na blad doorbroken
door de liefde. Zij talmt onophoudelijk. Van nature als het ware. Liefde, zo
godsonmogelijk mogelijk op elk moment van de dag. Liefde? Een ‘vrijheid die
ons niet verlaat’ (p. 43). Een gevoel van traagheid, uiterst traag bedreven? Hoe
klinkt het slotakkoord alweer?
Wat zeg ik toch liefste, zo’n ochtend
waarop men de dag niet duiden kan.
De zon staat fel, er gebeurt iets
met de planten en het licht.
We hebben het gevoel dat dit nog wel
zou aanleunen bij eenzaamheid:
een helle lichtinval, doorwoeld in bed
en voetstappen, bloot op tegels.
We beseffen dat de handen dubbel zijn,
de ogen en de vingers.
Wat zeg ik toch, schat, zo’n ochtend,
wij hebben een landschap lief. (p. 53)
De ziltegraad van de liefde? Een kwestie van waterzachtheid. Van watervachtheid?
Van taal die niet buiten haar oevers treedt? Brak de waterdrager doet
de lezer even duizelen. Niet alles wat de bundel bevat, is even denkbaar. Maar
schrijfbaar wel. ‘We moeten ons verzoenen met een open eind’ (p. 54).
Lies van Gasse, Brak de waterdrager. Gedichten, Amsterdam, Wereldbibliotheek,
2011, 54 p. ISBN 978-902842398-5.
~ 350 ~