jg 24 jaarboek 4 - Reynaertgenootschap

~ 349 ~
Tiecelijn 24
Uiteindelijk wordt het punt bereikt waarop de taal alle macht over de dingen
verliest en de dingen zich sprakeloos blootgeven. Wat zou dan over kunnen
blijven? Vrieslucht? Ritmische geluiden? Vertes die niet nader komen?
Hier hadden we de taal verlaten
met het klappen van de linkerhand,
het rommelen van een onweer in de verte,
het zwellen van een rivier. (p. 25)
Kan men de cultuur ten einde denken? De taal die daarbij hoort bevriezen?
De gevolgen laten zich raden, maar zéker is dat alles wat daarbij hoort, wordt
meegesleurd. Het einde van de oude tijden en het begin van de nieuwe zouden
iets kunnen hebben van wat Lies van Gasse in het lange gedicht ‘Maelstrom’
verbeeldt. Wat naar teloorgang neigt of ondergang, zoals eenzaamheid of ledigheid,
wordt met de stroming meegezogen. Tot niets meer dan helderheid
overblijft?
Het is zo,
men kan wel lachen om de waterdrager
maar niemand draagt meer duidelijkheid.
Er klinkt een vogel in het dal.
Zijn vleugels beseffen
het verlies van elke stem. (p. 34)
Kan men water ten einde zwemmen? ‘De kampen blijven dezelfde. / Laat ons
er geen drama van maken’ (p. 36). Wie drama wil, geeft zich over aan omhaal
van woorden, aan verbaal geweld. Valt hiertegen een remedie te bedenken? Een
middel dat naar waterdichtheid neigt?
Laat ons taal vervangen
door de dans van een hand in de wind,
het kreuken van linnen
de zoemende ondertoon van huid. (p. 39)
Hoe moet men zich een schoongespoelde wereld voorstellen? Als een silhouet
van stille gebaren? Als dauw die de ochtendzon gevangen houdt? Als een echo
die het topografische ‘hier’ nader benoemt? Daar dus? Waar gedanst wordt en