jg 24 jaarboek 4 - Reynaertgenootschap

Tiecelijn 24
We schrijven strandwaarts, een man
en huizen die zich kleiner zuigen.
Een vogel duikt, de wandelaar
neemt met zijn stappen de weg.
(…)
Met zijn tenen is het
alsof ze traagheid tasten.
Zo wandelt hij. Het is net
of hij water naar de horizon draagt. (p. 9)
We wandelen mee en bevinden ons telkens op de plek waar de man zich bevindt:
het archimedisch punt ‘hier’. Op weg naar de horizon komen we terecht
op slagvelden, tussen kanonnades, ‘kolonnes’, voorhoedes en troepen. Er wordt
geënterd. Er wordt slag geleverd. Er wordt gemarcheerd. Er worden landen veroverd.
En zie, beschavingen komen tot stand. Ze zwenken en wankelen, maar
overleven in een of andere taal. In taal tout court?
Hier vocht men dagen met zijn stilte.
Als een woord lag men te wachten
op zin, het zwenken van taal.
(…)
Ook wilde men spreken over letters
als wankele staketsels. (p. 17)
Al dat gezwoeg leidt ergens toe. Het is constructief, opbouwend, al bestaat
het grotendeels uit afbraak, uit het verminderen van wat almaar aangroeit of
onwankelbaar lijkt.
Hier timmerden tranen,
welden in het donker de wolken op.
Men belegerde haar steden
met het trillen van de hand,
het krimpen van de stem,
het aaneenhaspelen van letters. (p. 23)
~ 348 ~