jg 24 jaarboek 4 - Reynaertgenootschap

De ZilTeGRAAD VAn TAAl
Over Brak de waterdrager van Lies van Gasse
~ 347 ~
Recensie / Tiecelijn 24
Yvan de Maesschalck
Hoe stevig de wereld er ook mag uitzien, veel ervan bestaat uit water. Er is
natuurlijk de regen die zeeën, rivieren en meren onophoudelijk bevoorraadt,
maar er zijn ook onze tranen. Ook zij smaken naar de zee. Tranen zijn herinneringen
aan wat we zijn. Lichamen bestaan vooral uit water, uit herinneringen
en verlangens. Botten en beenderen scheppen de illusie dat we niet als los zand
door onze eigen vingers glijden. De geschiedenis van onze lichamen is er een
van water, herinneringen en los zand. Daarmee moeten we het doen, al denken
we de wereld te kunnen dragen op onze handen. Maar onder de ‘tranerige huid’
die gaandeweg verrimpelt, vloeit onhoorbaar het water dat niets dan een verre,
kleurloze herinnering is.
Er is maar één weg terug naar de verste herinnering, naar de oorsprong der
dingen. Wie die weg gaat, komt voor onbeantwoordbare vragen te staan. Daar
zijn voorbeelden van te geven. Hoe wandelt men terug in de tijd? Hoe kan
men de geschiedenis schrijven van de menselijke cultuur? Maar ook: waar
begint die geschiedenis en waar eindigt ze? Laten we ons een man voorstellen
die traag wandelt. Een dichteres als Lies van Gasse zou dan het volgende
openingsgedicht kunnen schrijven: