jg 24 jaarboek 4 - Reynaertgenootschap

~ 345 ~
Tiecelijn 24
heeft geruimd voor Julocke. Daar kan weinig goeds van komen en de muze
sukkelt dan ook in slaap.
‘De meeuwen van Polperro’ maakt samen met ‘De prinses in de glazen spiegel’
deel uit van de reeks ‘Een hart van Kapitein Slim’. 7 Schreeuwerig drijven
meeuwen op hoge thermiek over het feeërieke vissershaventje Polperro, waar
mosselmannen en -vrouwen ‘cockles and mussels’ venten en ‘sweet Molly’ eeuwig
jong blijft. De meeuwen ‘kennen’ de legendarische verhalen van ‘Captain Slim’
en van ‘The Red Fox, de geslepen kapitein der nacht’. Zij buitelen door het zwerk
als ‘schavuiten van de wind’, maar zijn op hun hoede voor wat Kapitein Slim weet
over de talloze Johns en Johnny’s die bij nacht en ontij aanmeren of rondstiefelen
in de haven. Polperro is een nest voor smokkelaars en drankverslaafden die af
en toe neerstrijken in de oksel van de baai, maar hun diepste geheimen alleen
delen met de stormige zee. ‘Hel (is) de blik van ol’ William Minards’ (p. 79).
Zou een landrot als John Reynard zich thuis voelen bij John Shot, John Toms,
Johnny Raw, John Hicks, John Rawling en John Rowe?
Dezelfde wind die Polperro ranselt en striemt, waait ook over de Lage Landen.
Zo blijkt althans uit ‘Waar is, daar was’: ‘De wind vertelt d’historie van het
Lappersfortbos / van lapje bos tot fort, aan d’overkant van ’t vaartje / koning
eik, prinses linde, trawanten van het mos’ (p. 82). Verzen uit een strijdlied
bedoeld om de groene ridders die het omstreden bos ‘aan d’overzijde van de
brug’ bewonen en bewaken een riem onder het hart te steken. Want het bos
wordt bestookt door de minnaars van het kapitaal. Een van de gevolgen treft
Reynaert en co in het hart: ‘vossen zijn voortvluchtig en dassen hebben / koude
neuzen’ (p. 82). Reynaert en Grimbeert blijken ook hier wapenbroeders.
Bestaat een ‘verschoten vos’ echt? Het slotgedicht van de hele reeks heet ‘De
rode vos’. Rood is een kleur die hem voortreffelijk staat, zoals in het diep in de
bundel verscholen gedicht ‘De rode schoenen’ wordt onderstreept (p. 158). De
vos, een behoedzame struikrover, staat op het punt bij volle maan zijn hol te
verlaten, in naakte overgave aan zijn natuurlijke biotoop ‘wanneer de wolken
over de toverbol van staal en tranen wrijven’. De vos verbroedert met de blinde
heersers van de nacht: ‘we scheren weg als trossen vliegende vossen naar hun
omgekeerde slaap / alles tintelt sterft af maak een kever van blaadjes en takken
op mijn buik / ik denk niet meer’ (p. 83). Camouflage? Kamikaze? Cornwall
op zijn nachtelijke best.
Hoeveel vossen is een vos? Hij is de bejaagde, beminde, vermaledijde, vertederde,
voortvluchtige, geslepen, zelfredzame, angstaanjagende, aanminnige held van
een verhaal dat in ontelbare liederen, gedichten, zangen, hymnen is uitgewaaierd.