jg 24 jaarboek 4 - Reynaertgenootschap

~ 341 ~
Recensie / Tiecelijn 24
OVeR De VOS in De ReiS nAAR infRAMUnDO
VAn peTeR HOlVOeT-HAnSSen
Yvan De Maesschalck
In het werk van de Antwerpse stadsdichter Peter Holvoet-Hanssen is het
reismotief niet van de lucht. De vele ik-figuren (zanger, troubadour, nar,
clown, kapitein, boekanier, kaper, piraat, tovenaar, etc.) die in deze gedichten
aantreden, zijn onophoudelijk onderweg naar nergens, naar het ‘niemandsland
Naufragio’, naar een spookeiland, naar de ‘gezonken tuin van Xochimilco’,
naar de smidse van Vulcanus of een ‘wrakhoutschip’ waarvan de met algen
gedrapeerde boegspriet boven Griekse wateren uitsteekt. Ze zwalken over
een maanverlichte zee of ‘onder de waterspiegel’, of nog, tussen dwarrelende
sneeuwvlokken. Ze varen weg in een ark, een duikboot, een wolkenschip, maar
stil staan ze nooit. In dit koortsachtig pulserend dichterlijke universum gelden
alleen dynamische wetten. Ze dwingen de lezer zijn vaste ankerplaats op te
geven, de hoge mast in te klimmen en zich te laten bedwelmen door Holvoet-
Hanssens dichterlijke sterrennevel. Ze zijn op vele manieren en via talloze
omwegen op weg naar een onderwaterwereld, ‘naar de dieperik’. Naar het
diepere ik dat onkenbaar blijft? 1
Van meet af aan moet een soort grondplan hebben bestaan waardoor te
verklaren valt hoe zijn vijf tot nu toe gepubliceerde bundels zich op elkaar
enten als loten op één enkele stam. De dichter heeft, met de nodige zin
voor luim, zijn speelse/clowneske poëtica meer dan eens toegelicht 2 en erop
gewezen dat de eerste drie bundels (Strombolicchio (1999), De dwangbuis van
Houdini (1998) en Santander (2001)) een drieluik/triptiek vormen, waaraan
hij naderhand een tweeluik/diptiek (Spinalonga (2005), Navagio (2008)) heeft
toegevoegd. Dat hij aan een oeuvre sleutelt dat één en ondeelbaar is en waarvan
de interne chronologie veeleer van ondergeschikt belang is, toont hij aan door
alle eerder gebundelde gedichten te herordenen/heroriënteren/reorganiseren
in De reis naar Inframundo (2011), een ‘verzameld werk’ dat wellicht bedoeld
is als een lyrisch statement dat voor latere herziening of hertoetsing vatbaar is.
De reis naar Inframundo wordt door Noëlla Elpers, de inleidster van dienst,
omschreven als ‘een totaalcompositie gepuurd uit vijf composities’. Bovendien
stelt ze met enige nadruk dat ‘deze bloemlezing-bundel een nieuw licht werpt