jg 24 jaarboek 4 - Reynaertgenootschap

Het vlees van kreeften is voor mij gezonder voedsel.
Die kreeft daar – kijk! – kruipt in zijn hol als ik niet toesla.
Hier is wat ik mij wens.’ Zijn metgezel zei toen:
‘Een kreeft is niet zo groot. Het lijkt meer op een ezel.’ 115
‘Verzinsels!’ zei de rover en verslond het dier.
De monnik hield zijn zonde en zijn daad geheim,
verzweeg zijn medebroeders wat hij had gezien.
De wolf at overdag maar weinig meer of niets
en deed alsof hij altijd weinig voedsel nam, 120
maar kwam de nacht, dan vrat hij volgens oud gebruik
en roofde stiekem alles wat hij maar kon grijpen:
van worsten, vlees en melk tot karpers, schapen, kippen,
nog verder aangevuld met biggen, ganzen, lammeren.
Maar toen de abt geen kip of gans meer kon bekennen 125
zoals hij eerder wel kon, vroeg hij aan de wolf:
‘Vertel eens broeder, waar zijn onze kippen toch
gebleven, waar is al het pluimvee dat er was?’
Vertoornd sprak toen de rover tot de abt als volgt:
‘Maar wat gaat mij de zorg voor jullie varkens aan? 130
Ik ben geen varkenshoeder maar een herenhoeder!
Spreek nooit meer over mij als stalknecht van het huis!’
‘Nee, goede broeder,’ sprak de abt, ‘niet zo, niet zo
vertrouwden wij al wat we hebben aan jou toe.
Jij bent daarover rekenschap aan ons verschuldigd. 135
Zeg nu, zeg nu meteen waar onze goederen zijn.’
Ze rukten aan de wolf en aan zijn zwarte pij 7
en trokken hem nogal hardhandig aan zijn haren.
Ze ranselden zijn rug met vele slagen af
en zeiden: ‘Broeder, los nu snel je schulden in!’ 140
‘Ach, spaar me!’ riep de wolf en smeekte om genade
en om zijn leven dat de dood al op zag doemen.
En bevend op zijn poten staand vroeg hij om uitstel,
dan zou hij na een vijftal dagen alles teruggeven.
Vermurwd omdat de wolf nog jong was, sprak de abt 145
heel liefdevol: ‘Je krijgt het uitstel dat je vraagt.’
Verheugd vertrok de rover; nooit zag men hem weer,
want snel zocht hij meteen zijn toevlucht in het bos. 8
De dag brak aan waarop de gijzelaar moest gaan,
waarop de wolf zoals beloofd weer terug zou keren. 150
Hij kwam, maar nauwelijks herkenbaar voor de herder:
~ 307 ~
Tiecelijn 24