jg 24 jaarboek 4 - Reynaertgenootschap

Tiecelijn 24
mijn broeders in mijn vaderland zijn allen viervoeters.’
Na deze woorden stonden alle monniken op
en gaven hem geestdriftig talloos vele kussen.
Toen sprak hij: ‘Wijs mij jullie heer, de prior, aan, 75
ik heb met hem het een en ander te bespreken.’
Ze renden weg en riepen naar hun heer, de prior,
dat hij, als hij een ondier wilde zien, moest komen.
De prior kwam, verwelkomde hem opgewekt
en sprak: ‘Wat kom je, broeder, doen? Waar kom je weg?’ 80
‘Heb meelij, vader,’ zei de rover met een snik.
‘Ik ben een arme monnik, uit mijn land gevlucht,
behoeftig zwierf ik als een balling in den vreemde,
kon niemand vinden die een arme stakker hulp biedt.
Ons klooster is aan plunderaars ten prooi gevallen, 85
ze hebben het volledig in de as gelegd
en roofden alles wat we hadden met geweld.
Dat is de reden voor mijn droefheid en mijn reis.’
De prior had zijn woorden aangehoord en sprak:
‘Ik vraag je, broeder, laat je droefheid nu maar varen. 90
Wees vrolijk, hier zul jij gaan lachen, niet meer huilen,
want voortaan ben je onze broeder als je wilt.’
Vervolgens vroeg de hele broederschap hem smekend
of hij misschien hun sleuteldrager wilde zijn.
Door deze woorden werd de wolf flink opgemonterd 95
en daarom dankte hij toen iedereen uitbundig.
En schijnbaar niet gewillig deed hij zijn gelofte,
aanvaardde hij meteen de afgesproken taak.
Aandachtig, nauwgezet, oplettend, vlijtig en
bekwaam vervulde hij zijn taak geruime tijd. 100
Verstandig en zorgvuldig meed hij slechte daden;
alléén besloot hij alles wat hij wilde doen,
maar hoe dan ook laat de natuur haar wetten gelden. 6
Nu wil ik jullie over deze wolf iets zeggen.
De broeders waren eens een tijd lang aan het vasten, 105
verplicht. De abt sprak deze woorden tot de wolf:
‘Mijn broeder, monniken die vasten worden traag,
ik draag je daarom op hen goede vis te geven.’
Hij nam een monnik mee en ging naar de rivier,
en toen hij daar een ezel gras zag eten zei hij: 110
‘Geloof me, broeder, als ik klaag dat ik onwel ben.
~ 306 ~