jg 24 jaarboek 4 - Reynaertgenootschap

~ 269 ~
Tiecelijn 24
Deze beschrijving is de tegenhanger van de inleiding, waar ook uitvoerig
wordt ingegaan op de reacties van de dieren. Enthousiasme van het verhaalbegin
wordt paniek op het einde.
De ‘bontgevlekte’ Firapeel brengt een ‘oplossing’. ‘Dagenlang werd er gebrast
en geklonken. Nobel kon weer rustig heer en meester spelen omringd door al
zijn lakeien.’ Er was dus niets veranderd, zo interpreteert De Vos. De situatie is
van alle tijden en ook vandaag nog zo herkenbaar.
En die andere vos? Hij verliet ‘voor eeuwig ’t Soete Waeslandt’ en ‘zwierf
met zijn nageslacht doorheen de verre verlaten wildernis. Mapertuus stond te
huur of te koop.’
Het is maar, beste lezer, dat u het weet ...
Besluit
Amand zal wellicht nooit opgenomen worden in de galerij van de echte Reynaertvorsers,
die met hun onderzoek in oude en andere folianten, stap voor stap
het heimelijke pad van de ongrijpbare vos op het spoor zijn gekomen. Hij was
een ‘bewonderaar’, gegrepen door dat sluwe dier waarin zoveel ‘des mensen’ is en
blijft. Bovendien kon hij als Waaslander niet ontbreken tijdens de vossenjacht.
Hij kende die ijverigen die tussen Hulst en het kasteel Notax een vossendraad
hadden gesponnen. En bovenal was hij de bevlogen ‘schoolmeester’ die voortdurend
het verhaal wilde vertellen en becommentariëren, de volksopvoeder die er
zich bewust van was dat het zijn belangrijkste taak was om het Reynaertverhaal
te promoten bij ‘de man van de straat’ en ‘het kind in de klas’ (maar niet alleen
bij hen), het verhaal op een bevattelijke en boeiende wijze vertellen, desnoods
wat bijgekleurd en zelfs aangepast aan de (spreek)taal van zijn publiek. En dat
heeft De Vos naar mijn gevoel goed gedaan. Het zou jammer zijn indien hijzelf
en zijn hertaling totaal in de vergeelde folianten zouden verdwijnen. Vandaar
dat ik in dit jaarboek dan ook met overgave deze bijdrage over hem schreef, met
als een van de weinige bronnen, een overgeleverde archiefdoos.