jg 24 jaarboek 4 - Reynaertgenootschap

Tiecelijn 24
bijeenkomst’, vertelt Hermeline over het complot. ‘Wat vrouwen weten blijft
gesloten gelijk water in een zeef gegoten.’ (De Vos als spreukenverzamelaar!)
Vreemd genoeg weidt De Vos niet uit over Hyfte (de toponymie is elders steeds
een element om lering te geven). In zijn ‘puidenverhaal’ betrekt hij ook de padden
(‘tweeslachtigen’). Het Hulsterloobos strekt zich gedeeltelijk uit ‘over de
woestenijen van het Land van Waas. Tussen Hulst en Kieldrecht en de zandige
hoogten van de baan Antwerpen-Brugge – tussen De Klinge, de Tromp en
Voorhout van Kemzeke ligt er nog heel wat bos, dat nu de “stropers” heet en
waar niet alleen dennen maar ook berken en kreupelbos van wilg, els en eik,
welig door elkaar groeien …’ Kriekeputte of krekelput ligt in het zuiden van
het Hulsterbos. Het is een ‘van die overgebleven diepe watergeulen “wiet” of
“kreek” genaamd, in het landschap achtergelaten, na afdamming en drooglegging
van de polder, na langdurige overstroming’. Roerdomp, nachtuil en raaf
hebben er hun territorium. De onderwijzer is eens te meer aan het woord.
Meer dan cynisch klinkt Reynaerts excuus wanneer hij Hersinde laat ontschoeien.
‘“Tante mijn hartedief,” tergde Rein, ‘het doet me leed jou te zien lijden
om mijnentwil. Het spijt me geweldig, jij de allerliefste van al mijn magen,
deze bewerking te moeten ondergaan. Je begrijpt, dat men mij niet blootsvoets
op pelerinage kan sturen. Troost je echter, tante, in jouw schoeisel zal mijn
stap veel soepeler worden. Voor jou en mij ga ik om vergeving vragen in het
onbekende land van overzee. Je snapt het toch, Hersintje?”’ En later tegen de
ram: ‘“Belijn, blijf jij hier buiten wachten, je bent te gevoelig om zo iets mee
te maken.”’ Cynisme van De Vos en de vos. Wanneer ten slotte voor Nobel
en het hof de finale waarheid bekend wordt, verliest de leeuw ‘zijn voornaamheid
en kalmte’. Nobels ‘oerschreeuw’ wordt door De Vos knap beschreven.
De koning
grijnsde van opgekropt leed en woede, schudde wild zijn koninklijke
manen, zwierde de kwast van zijn lenige staart woest heen en
weer en brulde zo luid, zo vervaarlijk luid, dat de aarde dreunde en
het gebrul zich voortplantte als een grommende donder. Alle dieren
werden van angst met verstomming geslagen. De ruisende eiken,
beuken en berken hielden hun bladeren stil, de vogels staakten
hun orkest en zochten hun nesten op, paarden steigerden, runderen
drongen dreunend samen, honden jankten en zochten hun meesters
op, apen klommen in de hemelhoge bomen en … daarna liet hij zijn
mooie kop tussen zijn verschrikkelijke, uitgestrekte klauwen neervallen
en keek met een afwezige blik de verte in. Hij peinsde …
~ 268 ~